ชีวิตนะชีวิต......................  T ^ T

  วันอาทิตที่ 15 กันยายน ใครจะไปรู้เล่าว่าเราจะเสียครูสุดที่รักไปๆๆอย่างไม่มีวันกลับมา    

      คุณครูบัสเป็นครูคนเเรกที่ สอนให้หนูชอบให้ดนตรี รักในดนตรี     มันเร็วมาก ถึงมากที่สุดที่รู้ว่าครูจากไป นี้ล่ะนะ ชีวิตของคนเราไม่เที่ยงเลยจริงๆ  ครูยังไม่ทันเห็นหนูมีอนาคตที่ดีเลยนะ ครูจะรีบจากหนูไปไหน  ไม่อยากเห็นหนูตอนโตหร่อค่ะ   ช่วยตื้นมาดูอนาคตหนูได้ไหม?? T ^ T

      ครูสอนให้หนูรู้จักการมีความอดทน  สอนหนูเล่นดนตรี  จากเด็กน้อยธรรมดาครูเป็นผู้สร้างคนให้หนูมีพื้นฐานให้การเข้าสังคม ช่วงเวลาที่ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาที่หนูมิอาจลืมได้ ถึงเเม้จะเหนื่อยเเต่มันสนุกมากๆ ได้เดินดิวในสนาม เป่าเมโลเดียน อยู่กลางสนามที่เเสนจะอบอุ่นไปด้วย เพื่อนนักดนตรี ที่รักเเละเคารพซึ่งกัน   ครูเป็นคนทำให้หนูได้มีโอกาสไปแข่งขันระดับประเทศครั้งเเรก เเม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ เเต่ ณ ตอนนี้มันมิอาจลืมไปได้จริงๆ ได้ที่ 6 คุ้มมากๆกับการที่ซ้อมหนัก เฮฮ่า สนุกด้วยกัน


    เเล้วครูชมหนูว่า ฮอนอับสวยสุด นิ่งสุดๆ  เเล้วครูไม่อยากรู้หร่อว่า อนาคตหนูจะเป็นอย่างไร??
วันครูหนูยังไม่ได้กลับไปไหว้ครูเลยนะๆๆ  ทำไมต้องรีบจากหนูไปด้วยล่ะค่ะ TT  ครูไม่อยู่เเล้วที่น้องที่มารีล่ะค่ะ

    โอเคค่ะหนูรู้ว่าครูเหนื่อยนะ ขอบคุณค่ะสำหรับคำสั่งสอน เเละประสบการณ์มากมายต่างๆที่ครูได้มอบให้หนู สามารถทำให้หนูรู้จักอะไรในหลายๆอย่าง ขอบคุณจริงๆๆ เเละช่วงเวลานั้นมันยังอินอยู่ในหัวใจ  ไม่มีใครอยากให้คนที่รักจากไปหร่อค่ะ เเต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นเเล้วหนูขอให้ครูไปดีนะ  หลับให้สบายค่ะ ถ้าชาติหน้ามีจึงเราคงได้เป็นครู ศิษย์ กันอีกนะคะครู


                   ครั้งนึงที่ครูได้สร้างวันนี้ให้เกิดขึ้น ................................................