วันนี้มีนิทานใาอ่านให้ฟัง ฮ่าๆๆ ไม่สิเธอต้องอ่านเอง  เป็นนิทานธรรมะนะ

 ......................................................... อยู่อย่างรู้คุณค่า.................................
      อาจารย์ท่านหนึ่ง มีลูกศิษย์อยู่เป็นจำนวนมากเป็นที่เคารพนับถือขอลูกศษย์ เพราะท่านมีความรู้ความสามารถในการถ่ายทอดความรู้ให้เเก่ศิษย์ด้วยเทคนิคที่เต็มไปด้วยความชำนาญชาญฉลาด

        อยู่มาวันนึง อาจารย์พาลูกศิษย์ไปที่เเม่น้ำ โดยท่านอาศัยจังหวะนี้เป็นช้วงเวลาในการสอนศิษย์ให้มีความรู้ความสามารถ เกี่ยวกับความเพียรพยาม ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า

         เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์พร้อมที่จะเรียนรู้ ท่านต้องการจะถ่ายทอดเเล้ว จึงมีลูกศิษย์ ๑ คนมาเป็นอาสาสมัครในการเรียนรู้ครั้งนี้ ครั้นอาจารย์กล่าวจบลูกศิษย์ที่อาสาเป็นผู้ช่วยก็มายืนต่อหน้าท่าน

          ครั้งเห็นว่าทุกอย่างลงตัวเเล้ว อาจารย์ก็พาศิษย์เดินลงไปในน้ำ เเล้วก็จับศีรษะของลูกศิษย์กดลงไปที่น้ำทันที ฝ่ายลูกศิษย์ เมื่อถูกอาจาร์กดไปเช่นนั้น  เมื่อเวลาผ่านไปครู่นึงก็รีบตะเกียกตะกายอย่างสุดเเรงเกิด
 
          อาจารย์ได้จับลูกศิษย์ กดน้ำอยู่อย่างนั้นอยู่ ๓ ครั้ง เมื่อเห็นว่าบทเรียนที่สอนสมบูรฯ์เเล้ว จึงกล่าวชมเชยลูกศิษย์ที่มีความกล้าพอที่จะเป็นผู้ถูกทดสอบในครั้งนี้ พร้อมกับถามลูกศิษย์ว่า

 "ในขณะที่อาจารย์กดศีรษะของเจ้าลงไปในน้ำ เจามีควมต้องการสิ่งใดมากที่สุด? "

        "ผมต้องการอากาศหายใจมากที่สุด ครับ " ลูกศิษย์ ตอบพร้อมเเสดงสีหน้าที่ดูดเหมือนว่าอากาศนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่าสิ่งใด

     "ในขณะนั้น ความต้องการ ลาภ ยศ สรรเสริญเเละเงินทองต่างๆ เกิดขึ้นบางไหม? " อาจารย์ถามต่อ

      "ไม่มีเลยครับ ผมต้องการเพียงอากาศให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็เพียวพอเเล้ว ไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยครับ"

   "เธอได้ข้อคิดอะไรกับเหตุการณ์ที่เกดขึ้นในครั้งนั้น ?"

    ลูกศิษย์มองมาที่ อาจารย์ของตนเขาใช้เวลาครุ่นคิดอยุ่ คุ่นึงแล้วจึงตอบอาจารย์ไปว่า

    "เเท้จริงเเล้ว ชีวิตของคนเราชั่งสั้นนัก ลมหายใจเข้าเเละลมหายใจออก นี้เเหละ
 คือสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้อยู่ได้หากเรารู้จักใช้เวลาไปในเเต่ละขณะอย่างคุ้มค่าเเม้จะมีชีวิตยู่ยาวนาน ก้ไม่มีประโยชน์อะไรต่อการที่มีชีวิตอยู่นะครับ"

     เมื่ออาจารย์ได้ฟังคำตอบของลูกศิษย์เเล้ว ก็หันมาทางบรรดาลูกศิษย์ที่มาด้วยกัน พร้อมกล่าวให้ข้อคิดแก่พวกเขาว่า

     "หากพวกเจ้าต้องการใช้ชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า เเละมีชีวิตอยู่อย่างควรค่าต่อมาชื่นชม ของให้มองเห็นความสำคัญชองเวลาที่เสียไปเเต่ล่ะขณะ เหมือนดั่งคนเราที่ต้องการอากาศหายใจตอนที่ถูกกดศีรษะลงไปในน้ำ
เเต่ล่ะขณะที่เสียไป กฌเหมืนกับการสูญเสียหายไปของทุกสิ่งในชีวิตเรา ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่เสื่อมโทรมเมื่อใช้งานนานมาก จิตใจที่ไร้ความเบินบาน เพราะไม่มีการเรียนรู้อย่างผู้มีสติ เเต่เมื่อใดที่เห็นคุรค่าองทุกขณะของเวลา เราจะใช้ชีวิตอยู่อย่างอย่างรุ้คุณค่าทุกเสี้ยววินาที เมื่อเป็นเช่นนี้ิ เราย่อมรู้จักคิด พูด เเละทำเเต่สิ่งทีนำไปสู่ความเจริญ และเป็นไปเพื่อให้เกิดความสุขที่งดงามต่อฝ่ายชีวิตฝ่ายเดียว ......................."

                       วันนี้คุณว่าคุณทำอะไร ให้ลมีคุณค่าเเล้วหรือยัง?

ขอบคุณหนังสือ นิทานธรรมะตอนสอนใจให้เป็นสุข

 เเก่ผู้ที่มอบให้เราซึ่งเราจะพยามเเบ่งปันความรู้

ที่ได้ให้เเก่ทุกคนนะขอให้ทุกคนมีความสุขๆๆๆ

 สันติ เเละได้รับพระพร.........................      ^^

ฺ


   

      ขออนุญาตินะคะ  (ขโมยความคิดเขามาอีกทีฮ่าๆๆ)       

    "อย่าฝืนธรรมชาติ"

**คนที่ยืนเขย่งเท้าไม่อาจยืนได้นาน เพราะฝืนร่างกายตัวเอง

เป็นตัวของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าไปพยายามเสียทุกอย่าง หากปราศจากความเป็นจริงล่ะก็ .

เราว่าจริงนะ คนเราต้องเป็นตัวของตัวเอง คิดอะรัยๆก็ทำไปอย่างนั้น อย่างเเกล้งทำไปงั้นๆ เพราะถ้าเราทำอย่างนั้น มันจะเป็นการฝืนตัวเอง คนเราไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบหรอก ไม่มีใครที่ไม่ถูกนิททา ดีบ้าง ร้ายบ้าง เราต้องยอมรับมันให้ได้นะ เพราะมันคือความจริง (การถูกนิททา บ้างทีเขาอาจรู้จักเรายังไม่ดีพอ เราก็ไม่ควรไม่ต่อว่าเขาต่อ เพราะมันจะทำให้เรื่องราวมันใหญโตขึ้น การที่เขาทำยอย่างงั้น เเปลว่าอย่างน้อยเขาก็สนใจเราอยูนะ ถึงได้พูดถึงเรา ถึงเเม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ดีก่อนตาม ฮ่าๆๆ)  เเต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงสักวัน ความจริงจะปราำฎกขึ้นมาอง เเต่ถ้ามันเป็นเราจึง เราก็ควรที่จะปรับปรุงตัวเองนะ เพื่อนๆๆ

รูปพระอุโบสถ์ วัดโสธรวรารามวรวิหาร

ถ่ายบริเวณโรงเรียนวัดโสธรวรารามวรวิหาร ๓๔๒

เราถ่ายเวลาเย็นหลังเลิกเรียนนะ ฮ่าๆๆๆ ว่าจะเปลี่ยนอาชีพล่ะ

ล้อเล่น เห็นว่าวิวชั้นบนห้อง มันสวยดี เดินออกไป ดูนอก

หน้าต่างโบสถ์วัดสวยมากๆๆ

ฉัตรกมล มงคล(ตัวเราเอง)

รูปอาคารเรียน โรงเรียวัดโสธรวรารามวรวิหารนะ 

ถ่ายโดย น้องสาวสุดสวย ของเรา ฮ่าๆๆ น้องพิม น่าจะถ่ายตอนที่ ประชุมผู้ปกครอง(เราไม่ได้มา เพราะติดค่าย) บริเวณที่ถ่ายอาคารใหม่ตึก สาม

ฉัตรมุนี มงคล(น้องของเราเองนะ)

                 คุณว่าการจัดดอกไม้ง่ายไหม ??

   พอดีว่า พี่ที่ค่ายๆต้นทุนชีวิตเขาอยากได้คน จัดดอกไม้ไปช่วยงานเขา เราอยากไปนะ เเต่่าเรายังเรียนอยู่คือๆๆ เขาคงอยากได้เเบบว่า โตๆๆเเร้ว  ใครสนใจจัดดอกไม้เป็นไปช่วยพี่เขาหน่อยนะ


  ไม่ต้องเเปลกใจนะว่า ทำไมเราจัดเป็น เราไม่ได้เรียนจัดดอกไม้มา หรอก เเต่หตุท่ทำให้จัดเป็น ก็เพราะว่า ที่บ้านเปิดร้านจัดดอกไม้อ่านะ เลยทำให้ทำเป็น

   ติดต่อพวกพี่เขาทางเฟสบุ๊ค นะhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=530873240283738&set=a.140925982611801.17728.137744292929970&type=1&theater

 ภาพนี้ เรากำลังช่วกันวางเเผนงานอยู่อ่านะ (กลุ่ม มาเลเซีย)

ภาพ วินาทีสุดท้ายของการอยู่ค่าย(ดูเเร้วก็คิดถึงเพื่อนๆๆ)

 ภาพ กิจกรรมตอนเช้า (ออกกำลังกาย)

 ภาพนี้ พี่เเขกเป็นนักร้อง(ภาพนี้ไม่ติดเราอ่าๆเราอยู่ขวากว่านั้นอีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ)

ภาพนี้เป็นการทำกิจรรมสนุกๆ(เล่นเกม พวกเธอพังเรารู้ไหมฮ่าๆๆ)

ภาพตอนเรับเกียติบัตร เช้าวันที่ ๑มิถุนายน ๒๕๕๖ เราอยู่ไหนน่าาา ใครรรู้บอกเราหน่อย

นักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕/๒

วันนี้คือ วันศุกร์(แสนสนุก) ที่21มิถุนายน 2556   ดูจากภาพก็น่าจะรู้ว่าห้องเราเป็นยังงัย ??

เเบบว่า......ตั้งใจทำงานมากเรยนะ ฮ่าๆๆๆๆ  ห้องเรียนไม่ค่อยบ้ากล้องกันเท่าไรหรอกนะ เอิ๊กๆๆๆ

ตอนนั้นเป็นภาพที่ กำลังทำใบงานเรื่อง สังคายนาครั้งที่๒ อยู่ ไหนหาเราสิๆว่าอยู่ตรงไหน หาเจอเเร้วบอกเราด้วยนะ เราหาตัวเองไปเจอ เฮ้ยๆไม่ใช่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  หาเจอเดวให้รางวัล(รางวัลปลอมๆๆอ่านะ)

    ขอบคุณมากๆคะ ที่ส่งหนังสือมาให้ๆๆๆ ที่เเรกไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้ (วันนี้วันที่ 19มิถุนายน 56)
ขอบคุณสำหรับหนังสือทุกเล่มที่ ให้มา หนุสัญญาว่าจะพยามอ่านให้หมดๆ ไม่สิต้องอ่านหมด เเต่ถ้าอ่านหมดเเล้วไม่เข้าใจ ไม่เกิดประโยชน์ ก็เป็นศูนย์ ขอบคุณจริงๆคะ จะบอกว่า เเม่แอบเปิดอ่านก่อนหมดแล้ว ฮ่าๆๆ ไม่เป็นรัยๆหรอกเนอะ เเม่ยังบอกอีกว่า เขาอุตสาห์ ซื้อมาให้ มลต้องอ่านให้หมดเล่มนะ เเล้วยังมีข้อความบนหนังสือด้วยนะ(โพสอิทสีเขียว) ว่าหนังสืออ่าอาจจะไม่มีประโยชน์มากมาย เเต่อยากให้อ่านให้หมด

    หนูอยากจะบอกว่าต่อให้ไม่บอกหนูก็ต้องอ่านให้หมดอยู่เเล้วล่ะคะ  ขอบคุณสำหรับโน๊ตเล็กๆที่ให้ข้อคิด  ขอบคุณหนังสือหลายๆๆเล่ม  โดยเฉพาะเล่มโปรดมีอยู่เล่มนึงๆๆ  เดี๋ยวถ้าต้องไหนมีสาระข้อคิดดีๆ เเล้วเราก็ว่างเราจะมา อัพเนื่้อหาให้อ่านกันนะ

   สุดท้ายไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่า ขอบคุณคะ ขอบคุณจริงๆๆๆ  ว่าเเต่เราพูดกี่คำเเล้วนี่คำว่าขอบคุณนี่อ่าๆๆ  ><

  ขอบคุณนะคะ

เเละหนังสือเล่มอื่นๆๆ อีกนะค่ะ


 

ทำไมล่ะๆ ที่จะต้องมีการสูญเสีย เเล้วจะมีอีกกี่ครั้ง จึงจะได้ประชาธิปไตยที่เเท้จริง


พรุ่งนี้จะมีเด็กอนุบาลมาชุมนุนด้วยhttp://www.youtube.com/watch?v=KLgNO9KX_qA

ห่ะ อะรัยนะต้องวาดรูปอีกอร้วหร่อนี่่ๆ

เเร้วถ้าวาดไม่ได้อ่า ต้องวาดไหม?
ุ่
ฮ่าๆๆๆ เราบ้าไปแร้วนะนี่ๆๆ ใครวาดรูปสวยๆบางอ่าๆๆ สอนหน่อยสิๆเราต้องวาดรูปเกี่ยวกับวันสุนทรภู่
อ่านะ ระบายสีน้ำหน่อย(เละเเน่เรา)   ไม่เป็นรัยตั้งใจทำที่สุดก่อนพอ



เดวพรุ่งนี้คาดว่านาจะวาดเสดๆๆ เพราะเราจะทำคืนนี้เเระ ฮ่าๆๆๆๆ

เเร้วจะลงให้ดูนะว่าขี้เหร่ขนาดไหน (ก่อนมันไม่ค่อยถนัดเท่ารัย เรยอ่า)

เมื่อวานนนี้ วันเกิด พ่อของเราเอง วันที่ 10มิถุนายน


เรยร่วมมือกันน้อง หาของขวัญหั้ยพ่อ ปีที่เเร้ว ซื้อนาฬิกาหั้ยพ่อไป พันนึง

ปีนี้ เเค่รองเท้าหนังก้อ พอ แปดร้อยบาท ฮ่าๆๆๆ


เเต่หนูอยากให้พ่อรู้ไว้นะค่ะ ว่า

   ตอนนี้หนูสบายเท่ารัย ตอนหนูโตไป พ่อจะต้องสบายมากกว่าหนู ในตอนนี้ ร้อยเท่าค่ะ(พูดเหมือนเวอร์ืนะ เเต่หนูจะทำให้ได้ค่ะ พ่อรับหนูเป็น ลูก ในชีวิตหนู พ่อค่อยสอนให้หนูเป็นคนที่มีความรับผิดชอบตั้งเเต่ เด็ก  ฝึกให้หนูเป็นคนกล้าเเสดงออก (ถึงเเต่ก่อนจะไม่ค่อยกล้าเพราะ เป็นคนขี้อาย เเต่ตอนนี้ประสบการณ์สอนหนู หนูจะกล้าเหมือนพ่อนะค่ะ) กล้าทำให้สิ่งที่ถูก รู้จักนิ่งๆ ในเวลาที่ควร พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุด ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ หนูรักพ่อที่สุดในโลกนะค่ะ พ่อเป็นคนมีเหตุผล จึงทำให้หนูเป็นคนที่มีเหตุผลตั้งเเต่เด็กสอนให้หนูทำแะไรที่เเตกต่าง สร้างสรรค์ สอนยิงปิืนตั้งเเต่เด็กๆๆ

 พาไปเที่ยวตามภาษาเด็ก สอนทำงานต่างๆ ซึ่งพอโตมานี่พ่อไม่เรียกหนูก้อจะไปหา เพราะหนูรู้ว่า หนูยังไม่รู้อะรัยอื่นๆๆอีกแยอะ พ่อต่อตู้ๆ หนู่เรยไปทำด้วย ทาสีเหล็ก (เหลือเเต่ต่อซุ้มเนี่ยเเหละไม่ยอมให้ทำ ไม่จ้างเขาสะงั้น) เวลาจะให้ทำอะรัยพ่อชอบบอกว่า อย่างงี้นะ อย่างนั้นนะ เชื่อไหม หนูตอบว่าอ่อๆๆ หนูโตเเร้วคือเเบบว่า มีความเชื่อว่า คนอื่นยังทำได้ เราก็ต้องทำได้เเน่  เเต่ถ้างานนั้นออกมาไม่ดี ก็จะคิดส่าครั้งเเรกก็งี้แหละ มันไม่มีอะรัยสมบูรณ์ เเบบหร๋อ ฮ่าๆๆ เป็นงัยความคิดเรา ยังมีอีกแยอะๆๆจะค่อยๆๆเล่าประสบการณ์เรื่อยๆๆล่ะกันเนอะฮ่าๆๆๆๆ พ่อให้ในสิ่งที่เห็นสมควร ไม่ห้ามจนเกินไป ปล่อยหนูเป็นอิสระซึ่งหนูจะไม่มีวันทำให้ พ่อผิดหวังเเน่ค่ะ
  เพราะว่าต่อให้หนูเรียนไม่เก่ง พ่อก็ไม่ว่า




ตอนนี้หนูรู้เเร้วว่าทำไม หนูโตขนาดนี้เเร้วจึงยังไม่เคยมีแฟนสักที(ทั้งๆที่เพื่อนๆก้อเคยมีกันหมดเเร้ว)

ก้อเพราะหนูมีความรักในครอบครัวที่มากๆเเร้วจริงๆๆ ตอนนี้ผู้ชายคนเดียวทีอยู่ใยใจหนูเเร้วก้อคงจะแอยู่ตลอดไป นั้นก้อ คือ พ่อนะค่ะ  

                                       พ่อเล็ก นายพิไชย มงคล


                                               

ช่วงนี้เป็นอะรัยเนี่ยย!!!!

คุณครูรวมใจกันให้การบ้านหร๋อค่ะ

เอิ่มมมมมม คืออยากจะบอกว่าทำไม่ทันค่ะๆๆ

ขอต่อลดครึ่งนึงได้ป่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ


ใกล้สุนทภู่ วิชาไทยสั่งไป หกงาน รวดเดียว ><

สุนทรพจน์
เรียงความ
วาดรูป
สำนองเสนาะ
จัดบอร์ด
กลอนสด
 

ภาษาจีนคือ( เธอห้องรหัสต้องส่งตัวเเทนห้องด้วยยย  คำที่ครูพูด)

มีงานบทความจีน
สุนทรพจน์จีน
คัดลายมือ จีน
เปิดดิส จีน(สองคน)





เฮ้ยยยยยย เเร้วไหนจะการบ้านเบาๆๆ ของเเต่ล่ะวิชาอีก อาทิเช่น
ศิลปะ ออกแบบ ชุดเเฟนต้าซีหน้าหนาวในกตอนกลางวัน
อังกิต สอบเก็บคะเเนนเรื่อง ประโยค(พุ่งนี้)
ใบงาน ของคณิตศาสตรฺ์
ใบงาน ธาตุ สารต่างๆ คุณสมบัติทางกายภาพ ทางเคมี

การออกแบบพานไหว้ครู (ชาย หญิง)

อ่านข่าวหน้า ห้อง จดบันทึก




















สรุป ตอนนี้งานเเยอะมากๆๆ ไม่มีเวลาทบทวนหนังสือเรยย มีหวังเทอมนี้ เกรดเเละก็ อันดับที่ ในห้องเราหล่นเเน่เรยฉัตรกม ยิ่งไปเข้าค่ายมา เรียนไม่ทันเพื่อนเรยเราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

วิทยาศาสตร์บอกเราว่า การกอดกัน สัมผัสตัวกัน Hormone ที่ชื่อ Oxytocin ซึ่งเป็นสารเคมีแห่งความผูกพัน จะหลั่งไหลพรั่งพรูออกมา มันทำให้เราเปิดใจ ไว้เนื้อเชื้อใจกันมากขึ้่น

เเรกๆเราไม่เชื่อนะ เเต่ตอนนี้เราเชื่อเเล้วล่ะ เพราะอะรัยรู้ไหม


ก็เพราะว่าตอนที่จะต้องออกจากค่ายอาเซียนล่ะสิๆ เราได้กอดกันๆ จนถึงตอนนี้ผ่านไปหนึ่งอาทิต เรายังจำกอดครั้งนั้นได้ดีทุกคน ทั้งกอดพี่น้ำ พี่มายด์ พี่นีน พี่อุ้ย  แดนนี่ เอเจ กุหลาบ จุ๊บเเจง มาวิม พี่กอลฟ

ยิ่งคนที่ได้ใกล้ชิดให้เวลา เล่นเกมก้อยังจำเหตุการณ์นั้นได้ี 

คิดถึงเสมอ นะ

พี่อุ้ย พี่(อะรัยไม่รู้จำชื่อไม่ได้ เเต่เรียนอยู่ที่สมุทรปรากร) จุ๊บเเจง มาวิน

กินกันแแยอะจังๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ  ในค่ายของกินเหลือๆแยอะๆๆ กินไม่อั้น

เอ่อๆๆ เห็นถุงอะรัยป่ะๆพี่อยู่ข้างๆเเขน พี่อุ้ยอ่า  รู้ป่าวถุงอะรัย ?

....
...
..
.
.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.......
..
.
.
.
.
.
.
...
..
.
.
.
.
.
.เฉลยนะ : ถุงใส่โทรสับ ของชาวมาเลเฮ้ยย(กลุ่มมาเลเซีย) ฮ่าๆๆ เราก้อมี เขาในฝากพี่เลี้ยงไว้(พี่น้ำคนสวยของกลุ่มเรา)

อยากใช้ต่อจังๆๆ ยังเก็บไว้เป็นที่ระลึกนะเนี่ย

วันนี้วันเสาร์ ผ่านไปนึงอาทิตที่เราจากกันมานะ ชาวค่ายผู้นำอาเซียน



ตอนนี้ ทุกคนจะทำอะไรกันอยู่นะ

คิดถึงเพื่อนๆๆชาวค่ายทุกคนนะๆๆ คิดถึงมากๆความผูกพันของพวกเรามันมากๆจริงๆๆ

ยิ่งคิด ก้อ ยิ่งอยากเจอๆๆ  อยากหั้ยพวกเราได้เจอกันอีกจัง

1สัปดาห์ ที่จากกัน ตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงจากรถตู้โรงเรียน จนถึงก้าวสุดท้ายที่ก้าวออกจากชลพฤกษ์ คือความประทับใจไม่รู้ลืม ห้องพัก รูมเมท เพื่อนๆทุกคน
มิว พี่บูม แบงค์ จางยี่จีน เน็ท ป่าน กอล์ฟ ตง ไนซ์ ซัน จูเนียร์ อัน บาส นิ้งขอบคุงค่ะ ภู มาย แดนนี่ มิ้ลค์ มุก สวย โอปอ ต๊อบ มล ปลาหมึก ไอ้ไปป์ เนตร ซิงเซ เจ้ฝ้าย แพทไตลัน พี่อุยอุ่ยอุ้ยอุ๊ยอุ๋ย พี่จูนมิสคันทรี่ ฟลุค แต้มสี แพท อ้นรักอั้ม แพมเพอริโอ้ เรมี่ นีน่า เบิร์ด โง้วชุนฮง เขมมิก ปุ๊กกี้ แป้งจี่ นีรแม่มึง แพรเซ็กซี่ มอสอาจารย์เชน กุน ดิว พี่ปาล์ม ทัช กันต์ จุ๊บแจง แม่นุ่น เต๋า แจม ต้น น้องนุ่น14 พอร์ช เต้ร๊อคอิอิ แฟร์ เอเจ อาร์มอย่าง3 มาวิน ไอ้สปาย โก้ คอปเตอร์ ก้อง เจ้มายด์ มุก นุก พิม มิก มิ้ลค์60D กิ่ง กุ๊ก อายมารตี ฟลุกกูอยากนอน เดียร์ แพร พี่เจนนี่ ฟลุค และที่ขาดไม่ได้เลย พี่กาญจน์OverallManager พี่ๆ staff พี่กิ่งพี่ยิ้มชาวเวียดนาม พี่เจมพี่บอยพี่ภูมิใจพี่ติ้ก พี่จู พี่เดือน พี่แขก ครูแหม่ม
เราสุข เราทุก เราหัวเราะ เราร้องไห้ เราจัดงานAYFขึ้นมา เรารักกัน เราจะไม่มีวันลืมเพื่อนเหล่านี้เลย ฟ้าลิขิตให้เราได้มารักกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ทนข้าวด้วยกัน เมื่อเราผูกพันธ์ ฟ้าก็แยกกายเราจากกัน แต่ใจเรา ยังอยู่..ด้วยกัน ตลอดไป ...

 — รู้สึก miss them       (เอามาจากเฟสhttps://www.facebook.com/fatb0yb0ss?fref=ts)
 


เเละก็ขอบคุณเหมือนกันนะ ที่ยังไม่ลืมเรา เราสัญญาว่าจะไม่ลืมทุกๆๆคนนะ

http://www.mcot.net/site/content?id=520398b6150ba08f18000174#.UgXCudKGEkC

ครั้งนึงเราเคยรู้จักกัน  พูดคุยกัน  เเละจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป  มันมีมากเกินคำบรรยายจริงๆ ค่ายนี้คิดถึงทุกคนอยู่นะ

นี่เรา อ่อนไหว มากขนาดนั้นเรยๆหร๋อ

คิดถึงเเม่นัททานะค่ะ อยากหั้ยเม่อยู่สอนหนูต่อจังค่ะ อยากจะช่วยงานเเม่อีกๆๆ

หนูจะต้องมีอนาคตที่ดีหั้ยได้ เพื่อชื่อเสียงของครอบครัว โรงเรียนอันเป็นสถานที่หั้ยความรู้ ของเรา

(ตอนนี้ร้องไห้อยู่) อยู่ๆๆมันก้อร้องhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=334278170038055&set=a.191046117694595.49041.100003676254164&type=1&theater&notif_t=photo_reply     อยากหั้ยโลกนี้มัน เเคบลง เราจะได้มาเจอกันอีกคั้งนะค่ะ

คนเราอ่านะ ท้อได้ เหนื่อยได้ เเต่ อย่าถอยนะ

สู้ๆๆ ในฝันดีเราอยากจะทำ ต้องกล้าในสิ่งที่อยากจะเป็น เพราะถ้าเรามีความสามารถ เเต่ ขาดความกล้า ก้อเท่านั้น  ไม่มีใครรู้ว่า คุณทำได้ เราต้องเเสดง มันออกมานะ

ในตอนนี้ เราอยากจะลองเป็นผู้นำดูบางๆ เเต่ข้างในยังไม่กล้า เเต่พอได้มาเข้าค่ายเเร้วอ่านะ ความกล้ามันมาจากไหนไมู่้รู้ๆอ่า เรารฝุ้สกได้ว่าเรามีความก้าเเสดงออกมากขึ้นกว่าเดิม เเยอะ



ส่วนใหญ่เเร้ว พวกพี่ประธานจะเปนเด็กห้องวิทย์ คณิตเนอะๆ(มันเกี่ยวไหมเนี่ยป
เเต่เราเด็กสังคม จะเป็นได้ไหมเนี่ย

อย่าได้เเคร์ เรางัยที่จะเป็นรุ่นบุกเบิงมันขึ้นเอง เเค่เรากล้า มันก้อชนะไปตรึ่งนึงเเร้วนะมล ฮ่าๆๆ หั้ยกำลังใจตัวเอง

วันนี้แปลกมากๆๆ มีทั้งดีใจที่สุด สนุกที่สุด เศร้าสุด เฮ้อออออออออออออ อารมเราหน่อ
ฮ่าๆๆๆ เหมือนคนบ้านาไปทุกที่ ไม่มีอะรัยทำก้อมา เล่นเขียนไดอารี่ ในบล็อเอกร์ว่างมากๆๆ จริงๆๆการบ้านยังไม่เสดดดเรย  

อยากเอาความรู้ไปใช่สะที ได้รับมาเเยอะเเระ อยากเผยเเพร่บางๆๆ เดวว่างๆๆจะเล่าหั้ยฟังนะๆ
เเต่ตอนนี้ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน    

    FB: Dasa Mol   ไปเเอดได้นะ ยินดีรู้จักทุกคนนะ บางทีเราอาจจะได้เจอกันก้อได้นะ ใครจะไปรู้ล่ะ

ยินดีพูดคุยด้วย (เรื่องมีสาระก้อได้นะ การบ้านรัยไม่เข้าใจๆ เเต่ขอเปนวิชาสังคมนะจะตอบหั้ยอย่างเร็วเรยย เพราะถนัดสุดๆๆเรเระ เด็กสังคมอ่านะ)

https://www.facebook.com/mol.chatkamol?ref=tn_tnmn

วันนี้ รู้สึกซวย ตั้งเเต่เช้ารยอ่าๆๆ คือเริ่มตั้งเเต่ ตื่นไม่ทันรถเมล์เเระ ต้องหั้ยพ่อไปส่งที่ขนส่งๆๆๆ

พอตอนกลางวันเท่านั้นเเระ เเมร่งไปเรียนคอมอยู่ดีๆๆ ถอดรองเท้าพละไว้ข้างนอก พอออกจากห้องเรียนจะไปเรียนชมรมต่อ

เจอเหตุการณ์ประหลาก คือ รองเท้าหายไปไหนไม่รู้ๆที่ ซวยที่สุดคือวันนี้ฝน รองเท้าไม่มีเเร้วที่รองเท้าหายอ่านะ  มันอ่าตั้งใจเอาไปเรยแหละ เพราะมันไม่มีรองเท้าเหลือเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตั้งใจ หยิบของเราไปเรย จริงๆๆถ้าอยากได้บอกก้อไดเ้นะเดวซื้อหั้ย  เราไม่ใจร้ายขนาดนั้น

เเต่นี้มาขโมยกันเรยๆ ไม่สงสารเราหร๋อที่ว่าจะกลับบ้านยังงัย ล่ะ

เเร้วเอางัยดีล่ะ ดีนะที่ครูสุพรรณีหั้ยยืมรองเท้า กลับบ้านๆๆๆ

    จริงๆๆรู้ตัวไม่ว่าทำแบบนี้มันเดือนร้อนคนอื่นเขาๆๆ

ในใจรู้สึฃกผิดบางอ่าป่าว?เราอโหสิกรรม หั้ยๆๆ ดีนะที่ขโมยของเรา

เรามันเป็นพวกเฉยๆๆอยู่เเร้ว
เเตาข้างในเธอรุ้ไหมว่ามันเสียความรู้สึกมากๆๆอ่า ที่หลังห้ามทำอีกนะ เพราะว่ามัน จะติดเป็นสันดารเเร้วถ้าคนในประเทศมีคนแบบนี้มากๆๆล่ะก้อ เรา(คนที่อยากเป็นผู้นำในอนาคต) มันจะบังคับยากเเระก้อจะทำหั้ยประเทศเรามีเเต่ถอยหลังนะ   เพราะต่อหั้ยมีคนดีมากแค่ไหนเเต่ คนไม่ดีมากกว่า มันก้อสู้ไม่ไหวหร่อนะ

คิดถึงเพื่อนๆๆ ในกลุ่ม นะค่ะ

มาเล มาเล เฮ้ยยยยยยยยย !!!

 พี่น้ำสุดสวย ใจดี น่าักมากๆ

พี่นีน ฉลาด เก่ง ตลก

พี่กอล์ฟ กล้าเเสดงออก

พี่มายด์ นิสัยดีๆ น่ารัก

พี่อุ้ย เก่ง ฉลาด กล้าเเสดงออก (เอธิเบธ)  ฮ่าๆๆๆ

เเดนนี่  เก่งมากๆ เรื่องภาษา

น้องจุ๊บเเจง น่ารัก อดทน

น้องมาวิน เก่ง ตลกๆ น่ารัก นิสัยดี

น้องเอเจ  วาดรูปเก่ง เต้นเก่ง น่ารัก

น้องกุหลาบ น่ารัก มีสไตล์เป็นของตัวเอง สุดยอดดดดด






เรามล ไม่รู้ว่านิสัยยังงัย    เเต่ที่รู้ๆคือ จะไม่ลืม พี่ เพื่อน น้อง ในค่ายเเน่นอนนะ <3 <3 <3

อย่างน้อย ครั้งนึงในชีวิตเรา ก้อเคยรู้จักกัน

ถึงเเม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆๆ ก้อตาม  ได้คุยกัน  ช่วยกันทำงาน  จับมือกัน

เเร้วก้อถึงวันสุดท้ายที่ต้อง จากลาไปๆๆๆ ไกลๆ

กอดครั้งนั้น ยังจำได้ดีๆ เวลาที่นานที่สุดๆๆ

อยากจะหยุดเวลามันไว้ เเต่ทำไม่ได้  ถึงเเม้มันจะผ่านมา ประมาณ สาม วันได้เเร้ว เเต่ความรู้สึกนั้น

มันยังอยู่กับเรา อยู่ไม่เคยเปลี่ยนๆๆ
วินาทีๆ ที่มีค่า

ในช่วงนึง ของการเปน พี่ เพื่อน น้อง

กันในค่าย เราถือว่า เราโชคดีมากๆๆนะที่ได้ไปค่าย เจอพี่ เพื่อน น้องที่ดี

พบกับความสุขที่สุด ถึงเเม้มันจะมีเวลาที่สั้น ก้อตาม เเต่อย่างน้อยเราก้อเคยได้พบ กัน

เเละหวังว่าจะได้พบกันอีกนะ

  รักเเละคิดถึงเพื่อนๆๆ พี่ น้อง ชาวค่ายทุกคน

ประสบการณ์ชีวิต ที่ไม่สามมารถ ซื้อได้


  ขอหั้ยทุกคนมีความสุดนะ เป็นผู้นำที่ดีด้วยล่ะ  เเร้วหวังว่าจะได้พบเจอเธออีกครั้งนะ

เย้ เย้ เย้  ..................    ค่าย AYF ขอบอกว่ามันสนุกมากๆๆๆ

   คือมันสอนอะรัยเาในหลายๆๆเรื่องทั้งมิตรภาพที่ดีดีต่อกัน ระหว่างพี่ น้อง เพื่อน  

อยากจะบอกว่าเราจะจำ ความรู้สึกเเบบนี้ ไม่ลืมนะ

ชอบค่ายนี้ที่สุด แหละ ไปเจ็ดวัน (น้อยมากๆๆ)  จึงๆๆอยากจะลาออกจาก โรงเรียนเเร้วมาอยู่ค่ายรวมกันเรย  ฮ่าๆๆๆเเต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะมล(หรอกตัวเอง) เรื่องคือ วันเเรกรู้สึกแปลกๆ เเต่บรรยากาศดี มีเพื่อนที่นิสัยดีทั้ง หมดเรยๆๆ 103 สนิทกันเเทบทุกคน

  มาจากหลายๆจังหวัด เราสนิทกันในเวลาอันน้อยนิด เเต่ความผูกพันที่เรามีในกันกับเพื่อนๆๆ ในค่าย มันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรยล่ะ   วันที่ปิดค่าย ร้องไห้กันทุกคนๆๆ เพราะคิดดูดิเเต่ก้อต่ออยู่รวมกันเปนอาทิต กินข้าวด้วยกัน  ตื่นเเต่เช้ามาออกกำลังกาย ร่วมกันทำแผนงานจัดกิจกรรม ในเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัด(มันคืออะรัยที่วิเศษ จริงๆๆ)    

คิดถึงๆเพื่อนๆๆชาค่ายทุกๆคนนะ

   จากมล  (มาเลเซีย)