เหนื่อย

             เหนื่อยมากมาย นี่พูดเลย งานเเยอะ กิจกรรมนอกเเยอะ เวลาสอบก็เข้าใกล้มาทุกที เเต่ทำไมเวลาน้อยจัง มันเป็นเวลาที่เรารีบเร่งกับเวลาที่น้อยนิดเพราะเราต้องใช้เวลาไปกับการอบรมตั้ง หนึ่งอาทิต ซึ่งอาทิตหน้าเราต้องสอบกลางภาคเเล้ว เเต่ทำไงล่ะ เราต้องมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นเป็น สองถึงสาม เท่า เลยล่ะคราวนี้ เเละงานศซิลปะเเทนที่จะเสร็จมันก็ไม่เสร็จ เหมือนฟ้าเเกล้งกัน อุส่าถ่านกับไปตั้งหลายตอนเเ้ลว พรุ่งนี้เหลือเเค่ สองสาม ฉากเองใช้เวลาพักกลางวันที่อบรมเขาสั่งปล่อยรีบไปถ่ายหนัง เเต่นี้ พรุ่งนี้เราต้องเริ่มถ่ายใหม่หมดเพราะงานหายเพื่อนที่เอาไปตัดต่อบอกว่ามันหายหมด เเสดงใหม่ไม่ค่อยเท่าไหร่หลอกเเต่เวลานี้สิ แทบไม่มีเลย เเล้วจะทำไงล่ะมล เห็นทางออกอยู่ หลับตาเเล้วหันมาอีกทีมันกลับหายไปแล้วเห็นเพียงความมืดเงียบ เราคงต้องเดินอยุ่สักพัก เเล้วมันก็ต้องเจอเเละทางออกที่เราเห็นเมื่อกี้ เเต่ถ้าเรามัวเเต่พรรณา เพ้อฝัน นั่งร้องไห้ ทางออกอ่ามันไม่เดินมาหาเราหลอกนะ นั่งพักเเล้วเดินต่อไปด้วยความเร็ว ความอดทนพยามที่เรามีจะพาเราไปสู่ทางออกได้เร็ว  สู้ๆมล                                                                                                                           

ชีวิตยังมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน??

งายเเยะจริงนะ  อบรมไม่ได้เรียนตามไม่ทัน สอบอาทิตต่อไป แท้วันเสาร์ต้องเก็บคอร์ดอีก ให้ตายเถอะพระเจ้าช่วย ทำไงดีฉัตรกมล หไหนจะรัฐสภา งานส่วนตัวนี่เราเฉยๆล่ะนะ ไม่รู้ดิ คิดจนตันเเล้ว ปล่อยเเล้วๆจริงๆๆ มหาลัย สอบที่ดรงเรียนงาน อบรม เเข่งขัน  ตอนนี้เเข่งกับวินัยของตัวเองนะมล เะอทำได้ถ้าเธอมั่นใจ คนอื่นเขายังทำได้เลย ทำไมเราจะทำไม่ได้  คนที่เขายิ่งใหญ่เขาไม่ได้เก่งอะไรหลอกเขาเเค่อดทนกว่าเรา ห้า นาที เขาก็ชนะล่ะอนาคตเราสร้างของเราเอง คนอื่นทำได้เเค่ช่วงชี้เเนะว่าสิ่งไหนดีไม่ดี เเต่ทุกสิ่งเรานี่ล่ะที่กำหนดตัวเอง พระเจ้าเขาไม่ได้กำหนดหลอกเราเองทั้งนั้น เราจะกิน จะนอน จะทำ ไม่ทำ เราสามารถนึกคิดเองได้ว่าจะทำหรือไม่ทำ ความคิดใครความคิดมัน      ............................... เราเป็นพวกชอแบคิดด้วยสิ บางทีก็สงสารสมองนะเเทบไม่ได้พักเลย ตอนนี้เจียนบล็อกเอร์สมองก็คิดไปเรื่อย จะหยุดคิดเราก็คิดเป็นพวกสมองไม่ว่างเลยดีกว่า อยู่ๆเฉยๆก็วางแผนอะไรไปเรื่อยเหมือนคนบ้าเนอะ ไม่รู้สิว่าคนอื่นเจาเป้นเเบบเรารึเปล่า  สมองเราคงได้พักเเค่ตอนนอน ซึ่งน้อยมากๆ ฤด๔หนาวที่ไรยิ่งพักไม่สบายทุกที นอนเเทบไม่ได้ โอ๊ยๆเเล้วตอนนี้นอกจากสุขภาพจิตจะไม่มี สุขภาพกายจะเป็นไปด้วยหร่อค่ะ ไม่สงสารเราเร่อ((เรากำหนดมันเองนี่น่า)) เฮ้ยยยย ไม่เลยสามัคคีกันไม่สบายเลยๆๆ หายเเล้วบอกเราด้วยล่ะกันจะได้ลุยงานอื่นอย่างเต็มที  เชื่อป่ะว่าเดี่ยวนี้เรานอนบ่อยมาก กลับมาถึงบ้านทุ่มนึง บางวันก็นอนต่อในห้องเลยไม่ได้อาบน้ำหลอก เเบบว่านอนมาบนรถยังไม่พอ มันเหนือ่ยๆจริง เฟสนี่ชอบออนค้างไว้ เเล้วไม่ค่อยเล่นอ่า นอนกลางวันด้วยซ้ำมันเแ็นเวลาที่ไม่อยากทำอะไรเลยจริงๆำม่มีคนคุย เป็นมากขนาดบัวถามว่าทำไมออนเหสน้อยจังเห็นปกติออยู่ตั้งนาน เราเลยตอบไปว่า ตจรองดิไม่รู้นะเนี่ย จริงๆๆนะ ข้าวก็เบื่อ เวลาก็เบื่อ 

                บอกตรงตอนนี้เครียดมากๆ พยามปล่อยสุดๆล่ะนะ เเต่มันไม่มีที่ให้เราวางเลย เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดยนิสัยเราก็ชอบคิดอยู่เเล้วคิดไม่หยุด บางทีสงสารสมองนะที่ทำงานหนักเเต่นั้นเราก็คิดอีก เฮ้ยๆๆอาทิตนี้ทั้งอาทิตเราไม่ได้เรียนเยทั้งๆที่อาทิตต่อไปสอบ เเนวข้อสอบอะไรไม่รุ้เลย เพราะว่าต้องไปอบรมตัะ้งอาทิตนึงให้ตายเถอะ วันเสาร์ก็ต้องไปเก็บคอ์ด ถ้าโครงการนี้มาช่วงเเรกๆที่ไม่ใกล้สอบมันก็โออยู่เเหละ เเต่นี่ยังไม่รุ้เรื่องอะไรเลยจริงๆ ตกบานเลยคราวนี้
โดยเฉพาะงานศิลปะ หนังสั้นวันนี้ถ่ายเกือบหมดล่ะ เหลือถ่ายพรุ่งนี้อีกเเค่ สอง สาม ฉาก เเต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หนังที่ถ่ายกันหายหมดต้องถ่ายใหม่ คือสรุปนะ พรุ่งนี้ต้องถ่ายใหม่ทั้งหมดพร้อมตัดต่อ พิมเนื้อเรื่อง บทพูด ร่างตัวละคร วาดสตอรี่ คือเราจัดการทุกอย่างไว้เคเเล้ว ถ้าไม่มีปัญหาเเค่ตัวของ วีดีโอเนี่ยแหละ  โห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชั่งมันเถอะๆ ทำใหม่ซีเรียสไหม
ซีเรียสเวลาไม่มีเนี่ยแหละ
เหอะๆๆ ทำใหม่
เอ้า อบรมอยู่นะเว้ย ตามงาน สอบล่ะ
สู้ดิ ท้อไหม
อืมสู้ (ตาย)

ช่วงเวลาที่............. ??  ไม่อยากพูด

เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นอนดีกว่าเบื่อ

แวะมาทักทาย ค่ะ

พักนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาเขียน  อย่าตกใจไปนะเพื่อนๆ  เรายังไม่ตายยังหายใจอยู่ค่ะ อิอิ

           ไม่ค่อยมีเวลาอ่านะ คือเเบบว่า งานยุ่งมุ่งเเต่เฟส เฮ้ยๆๆๆๆ ไม่ใช่ล่ะ งานเเยอะจริงๆ นี่ว่าจะไปอ่านหนังสือต่อ เเต่คิดถึงบล็อกเกอร์เลยแอบมาดูสะหน่อย อิอิ  วันนี้บอกตรงๆเลยนะเราหลับทั้งวันอ่า เหนื่อยจากไหนไม่รู้  ตื่นมา 11 โมง ลุกมาลเางหน้าแปรงฟัน (แต่ไม่ได้อาบน้ำนะนี่พูดเลย  อย่าไปบอกใครล่ะ)  กินข้าว แล้วนั่งมึนๆอยู่แปปนึง  ก่อนที่จะเข้าไปนอนต่อ มันอาจเป็นเพราะปวดท้องเลยไม่อยากจะทำอะไร ตื่นมาอีกที ก็นี่เเหละกินข้าว ออนเฟส เขียนบล็อกเกอร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ   สักพักคงจะไปอาบน้ำเองล่ะไม่ต้องห่วง อิอิ

        ก็ไม่มีอะไรจะเขียนล่ะ  ทำอะไรดี จริงๆเรื่องเเยอะนะช่วงนี้เเต่ไม่อยากเล่ากลัวไม่ฮาเเล้วจะพาเครียดกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :)
 : ) :) :) :) :) : ):) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : ) :) :) :) :) : )






     

เพลง ใกล้รุ่ง

ไร้สาระ

ต่อจากเมื่อวานน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

   มีเรื่องไร้สาระ คลายเครียดมาให้อ่านกัน ต้องขอบคุณหนังสือ:ซุกสุข ที่ขึ้นเรื่อง มาให้อ่านกัน

คำเตือน:ในการอ่านเรื่องนี้ ผู้อ่านทุกท่านควรตั้งสติให้มั่น เจอคำที่พิมผิด...อย่าตกใจ ทำใจนิ่งๆๆคิดเสียว่าไม่เห็นมันนะ  ^____________^


      วิธีทำร้ายตัวเองอย่างเเนบเนียบ

• ขยับตัวให้น้อยที่สุด!

  เริ่มด้วยวิธีที่ง่ายที่สุด ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น เเค่กินๆนอนๆ ขยับตัวน้อยๆ อย่าไปไหนไกลจากเตียง โซฟา โทรทัศน์ คอมพิวเตอร์  เเช่อิ่มตัวเองให้เหมือนหมีจำศีล  สะสมพลังงานที่กินเข้าไปไว้มากๆ จนร่างกายอ้วนกลม(บางคนไม่อ้วน เเต่ถ้าตรวจเลือกเเล้วไขมันบานเบอะ ถือว่าใช่ได้) ไขมันที่เเทรกไปตามอวัยวะต่างๆ ในร่างกายถือเป็นกุญเเจสำคัญที่จะเร่งให้เราตายง่ายกว่าคนปกติ เช่นไขมันอุดตันในเส้นเลือด ส่งผลให้เกิดความดันโลหิตสูง เป็นโรคหัวใจ โรคเบาหวาน โรคมะเร็ง โชคร้ายหน่อยก็ได้เป็นเเค่ อัมพฤกษ์ อัมพาต หรือถ้ายังไม่ถึงคราวก็จะเจ็บออดๆแอดๆ ไปเรื่อยๆ เพราะภูมิต้านทานต่ำ!! ยิ่งขยับตัวน้อยเท่ารัยก็จะยิ่งขยับตัวลำบากเท่านั้น ทำอะไรก็ปวดเมื่อย เหนื่อยง่าย กระดูกพรุน ข้อเข่าเสื่อม อ่อนแอ หน้าตาโทรม แก่เร็ว ตายเร็วรับรองผลจากการนั่งกินนอนกินไม่ได้ออกกำลังกายเลยมีความเสี่ยงที่จะตายได้เทียบเท่ากับคนสูบบุหรี่ เเต่วิธีนี้จะดูน่ารักน่าชังกว่า เพราะได้เสวยสุขก่อนลาโลกเเละจากไปด้วยรูปร่างอ้วนกลมสมบูรณ์

• อดนอน

       เครื่องจักรที่ถูกใช้ทำงานต่อเนื่องเเบบไม่ได้พักยังพังได้ ถ้าใครอยากให้ร่างกายพังเร้วๆ ก้ควรใช้งานหนักๆอย่างโหดร้าย โดยไม่หยุดวันพักเช่นกัน การนอนเป็นกระบวนการธรรมชาติให้ร่างกาายได้ซ่อมเเซมส่วนที่สึกหรอฟื้นฟูระบบภูมิคุ้มกัน ประสาท กระดูกเเละกล้ามเนื้อ เสริมสร้างการเจริญเติบโต ถ้าไม่ได้นอนเลยหรือนอนน้อยเกินไป ก็จะไม่มีกระบวนการเเบบนี้เกิดขึ้น ร่างกายก็จะค่อยๆเสื่อมลง ทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย ความคิดช้าเฉื่อยชา ซึม มึนภูมิคุ้มกันต่ำป่วยง่าย หน้าตาหมอง ผิวกร้าน ขอบตาดำ เป็นสิว เลือดข้นเหนียวเพราะน้ำตาลในเลือดสูงคล้ายคนเบาหวาน หัวใจต้องทำงานหนักขึ้น ความทันโลหิตสูง ฮอร์โมนแปรปรวน(เพราะเวลาที่ควรฮอร์โมนไม่ได้หลั่ง)หิวง่ายกินดึก ร่างกายย่อยไม่ได้เต็มที่ ทำให้อ้วนเผละ ลำไส้เเประปรวน ถ้าอดนอนมากๆหรือนอนน้อยหลายคืนติดต่อกัน มีสิทธิหัวใจวายตายได้!หรือถ้าไม่ตาย ประสิทธิภาพการใช้งานจะลดลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่เคยฉลาดมากๆ ก็จะดูฉลาดน้อยลงทันที ใครที่สนใจทำลายตัวเองเเบบนี้มีวิธีเเสนสนุกมากมายให้เลือกปฎิบัติ เช่น เล่นเกมออนไลน์ข้ามคืน ปาร์ตี้สุดเหวี่ยงยันสว่าง ดูซีรี่เกาหลีมาราธอน  30 แผ่นในคืนเดียว เชียร์ฟุตบอลดต้รุ่ง เวิ่นเว้อหน้าคอมข้ามคืน ก๊งเหล้แบบไม่ตายไม่เลิก แลพอีกมากมายสารพัดวิธีที่ขอเพียงให้อนน้อยที่สุดเข้าไว้ ยังมีเวลานอนในโลงอีกมากไม่ต้องห่วง!!!

• ตามใจปาก

        อาหารที่ดีต้องมีสารอาหารบำรุงร่างกาย เเต่สำหรับคนที่ต้องการทำร้ายตัวเองเเล้วจะไปกินอาหารดีๆทำไม ปัจจุบัมีสิ่งที่เรียกว่าอาหารขยะให้เลือกกินมากมาย เเต่ละชิ้นก็อร่อยเหาะชวนน้ำลายไหลอยู่เเล้วเพราะเขาใส่เครื่องปรุงกันเเบบไม่กลัวเรื่องสุขภาพสิ่งที่จัดว่าเป็นอาหารขยะก้คืออาหารที่มีไขมันเเยอะ((เพราะส่วนใหญ่เน้นทอด)) คาร์โบไฮเดรตสุง น้ำตาลสูง โซเดียมสูง ผหมายถึงเกลือนะที่ทำให้มีรสเค็ม รวมถึงผงชูรสที่มีไว้เพื่อกระตุ้นให้น้ำลายไหลออกมามากๆ เวลากินเเล้วรูสึกว่ามันอร่อย   บางคนอาจสงสัยว่าทั้งหมดที่กล่าวมาเป็นส่วนหนึ่งของอาหารหลัก 5 หมู่ที่ควรกินไม่ใช่หรือ ??  ก็ใช้ เเต่ในอาหารขยะมีสารอาหารเหล่านี้มากเกินความต้องการของร่างกายไปแยอะ ในขณะที่วิตามินอื่นๆที่จำเป็นต้องร่างกายไม่อยู่เลย (องค์การอนามัยโลกแนะนำว่าไม่ควรกินน้ำตาลเกินวันละ 6 ช้อนชา เเต่ในน้ำหวานขวดเดียวมีน้ำตาลผสมอยู่ถึง 12 ช้อนชา) นอกจากปริมาณไขมันที่จะไปพอกตามร่างกายภายในของเราเเล้ว  อาหารขยะยังระดมไปด้วยสารเเต่งสี เเต่กลิ่น สารกันบูด กันหืน เพิ่มความอร่อยเข้ามข้นด้วยสารเคมีไม่เป็นมิตรต่อสุขภาพ อย่างเมามันกินเข้าไปมากๆบ่อยๆ จะทำให้เป็นโรคที่คุ้นๆกันดี เช้นโรค เบาหวาน ไขมันอุดตันในเส้นเลือดโรคหัวใจ ดรคไต กระดูนเปราะ ฟันผุ ท้องผูก มะเร็ง ฯลฯ

...

                           ไม่อยากดูผลเกรดเลยจริงๆ นะ

      เกรดตกเเยอะเเน่เรา ชั่งมันเถอะๆเนอะ เทอมหน้าเอาใหม่  

เเต่บางทีเรา ก้อน้อยใจนะ ที่เวลางานกลุ่มเรารับคนเดียวเเต่เวลาได้คะเเนน กลับได้ทุกคน T^T

นี่มัน ตั้งหลายงาน ชั่งมัน ชั่งมัน ถ้าเราทำเราได้เนอะๆ เฮ้ยยยยยยยย ไม่ติด 0 ติด ร ก้อ โอเคเเล้ว(มั้ง)

มีเรื่องไร้สาระหั้ยอ่านกัน นะ ฮาอยู่ ฮ่าาาาาาาา ขำก่อนเลยล่ะกัน

                                                   เคล็ดลับอายุยืนหมื่นปี!!

•      บุญทำทานด้วยการปล่อยเต๋า

 ว่ากันว่าการปล่อยสัตว์อายุยืนอย่างเต๋าจะทำให้เรา อายุยืนเช่นกัน ดังนั้นคุณควรจะงดอาบน้ำสัก 3 วัน เพื่อมห้ร่่งกายได้ดปล่อย((กลิ่น)) เต๋าให้เป็นอิสระ จากนั้นให้คุณรีบไปตลาด เเละหยิบเอาจนมไข่เต๋าจากแม่ค้ามาเททิ้งให้หมด เเละขั้นสุดท้าย! เเละขั้นสุดท้าย ซึ่งถือเป็นการทำบุฯครั้งสุดยอดคุณจะต้องไปแก้ผ้าประท้วงที่ท่าเรือ เพื่อห้ามไม่ให้คนไปเที่ยวเกาะเต๋า เพราะถ้าไม่มีใครไปเที่ยวเกาะเต๋า  เต๋าก็จะถ
ูกปล่อยไปอย่างอิสระทันที((ล้ำลึกมาก!!))

•   ลงไปนอนในดลงศพ

  เป็นพิธีสะเดาะเคราะห์ต่อชะตาให้คุณมีอายุยืนขึ้นยิ่งถ้าได้นอนในโลงจริงก็จะยิ่งขลังเเบบว่าไปหาดลงศพตามงานศพ  เเล้วเเอบปีนเข้าไปข้างใน  ระหว่างนั้นถ้ามีคนมาเคาะโลงเรียกก็ให้คุณเคาะตอบกลับไปเขาจะได้รุ้ว่ามีคนอยู่ในโลง เเละถ้ารู้สึกเบื่อเมื่อรัย ก็ให้หยิบมือถือมาเปิดเพลงธรณีกรรเเสงฟังไปพลางๆ รอจนกว่าญาติๆ เขาจะเอาโลงขึ้นเมรุจุดไฟเผา เเล้วค่อยปีนออกมา ทำแบบนี่รับรองว่าคุณจะอายุยืนเเน่ ((ถ้าไม่ถูกกระทืบตายไปซะก่อน))

• ห้อยพระเครื่องเพื่อคุ้มครอง

    วิธีนี้จะช่วยให้คุณเเคล้วคลาดจากภัยอันตรายต่างๆ ได้  เเต่ถ้าห้อยพระเครื่องมากไปคุณอาจจะคอหักตายด้วยความหนักคอ ดังนั้นก่อนอื่นคุณควรจะไปหักกินเหล้าเข้าไว้ เพื่อฝึกตนเองให้เป็ฯคนคอเเข็ง ขั้นต่อมาคุณต้องรุจักเลือกพระเครื่องรุ่นที่ดูเเล้วน่าจะช่วยคุ้มครองป้องภัย ทำให้คุณหนังเหนียวคงกระพัน เช่น หลวงปู่รุ่นสวมหมวดกันน็อก คาดเข็มขัดนิรภัย ใส่เสื้อชูชีพข้างในก่อน เเล้วใส่เสื้อกันกระสุนทับอีกที เเถมเวลาไปไหนยังมีบอดี้การ์ดคอยติดตาม ฯลฯ

ขอบคุณเรื่องจาก: หนังสือซุกสุข 

 

เพื่อนไม่เก่า

เวลาตอน ปิดเทอม

   บอกได้เลยตอนนี้เบื่อมากอ่า ไม่รุ้จะทำอะไร (มีนะเเต่ยังไม่มีอารมทำ เบื่ออออออออออออออ ไม่ได้เจอเพื่อน  - - " ) เอาหนังสือรัฐสภาของครูมาอ่าน เตรียมไปสอบ ก้อเพิ่งจะอ่านไดนิดเดียวเอง  เป็นรัยไม่รู้ รุ้สึกเเปลกๆๆ อยากจะโพสในเฟสสัก 10000000000000000000000  สเตตัสเลยจริงงงงงนะ    เเต่กลัวจะมีคนว่าเราบ้า  ก็จริงเเหละ ถ้าโพสเเยอะขนานนั้นอ่า 

   ทำไรดีล่ะ ปิดเทอมหน้าเบื่อ  อยากไปเรียนเเระ !!     อยากไปค่ายยยยยยย 

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  ว่าเเระเดียวคืนนี้ไปอ่านหนังสือรัฐสภาต่อเถอะๆ ติวเเต่เนินๆๆๆ เผื่ออะรัยอะรัยจะดีขึ้น(มั้ง) หึหึ ไงช่วงนี้เพื่อนๆก็ดูเเลสุขภาพกันบ้างนะ ระวังจะไม่สบายกัน บ้านใครน้ำท่วม ก้อต้องดูเเล พี่น้อง พ่อ เเม่ ครอบครัวตัวเองดีๆๆด้วยนะ

      

   ว่าไปล่ะก้ออยากไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมแหะ เห็นรถกู้ภัยพนมวิ่งผ่านหน้าบ้านไปหลายคันมาก ในเเต่ล่ะวัน เกือบ 20 คันได้ล่ะมั้ง วันล่ะ 2 - 3 รอบได้อ่า เห็นเเร้วปลื้มใจเเทนผู้ประสบภัยเลยจริงๆ ไปทางบ้านสร้างอ่าอ่าไปช่วยเเถวนั้น   

               เราคุยกับเพื่อนเก่า  เราอ่านะ  เขาอยู่ศรีมหาโพธิ์ ที่น้ำท่วมเเยอะๆเลยเเหละ   เห็นบอกว่าวันนั้นจะไม่นอน... เพราะว่าจะรอดูระดับน้ำ เห็นเล้วเหนื่อยเเทน  เเต่บางทีก้อสมน้ำหน้ามันนะ   กวนตีนดีนัก 55555 ^^

                    เพื่อนสนิทกัน ตอน ประถมเเหะ คือตอนเเรกเราไม่รู้ว่าเป็นมัน เเต่เห็นมันมาโพสหน้าเฟสว่า เปนงัยบางจำแทบไม่ได้เลยนะ....................  คืออย่างเอ๋ออ่า ใครเนี่ยยย ไม่รู้จัก เเต่พอไปดูรู้เลยร้ว่า เป็น สาม 5555555 (มันมีพี่น้องสามคน คนเเรกชื่อ พี่หนึ่ง คนสองชื่อ พี่สอง  ส่วนมันคนสาม เลยชื่อสาม)

จะจำไม่ได้ ได้งัยล่ะคะ เเห่มมมม  ตอนป.3 เธอต่อยกับเราอยู่ 55555 เรื่องจริง ช้ำกันไปเลยเเต่ล่ะคน             สรุปเสมอกัน 55555555555  กลัวคุยไปคุยมาเดวได้ ท้าต่อยกันอีก คือ ตอนนี้ฉันโตเเล้วนะ ไม่ได้บ้าเหมือเเต่ก่อนสักหน่อย จริงงงงงง  สาบาน ของหั้ยสวยขึ้น 555555555 ขำๆล้อเล่น

         เเล้วมันยังชอบรถวิบากอีก ซึ่งที่บ้านเรามี สามคัน เเต่เป็นของยาามฮา นั้นหมด ของมันเป็นของ ซูซูกิ(จริงๆเราไม่รู้หรอก มันบอก)

  

        เนี่ยรถวิบากของมัน ไฟอ่าเปลี่ยเป็นของยามาฮา (เราไม่ได้รุ้เองหรอ ถามพ่อผู้รู้ )  

  เรา: สวยเนอะพ่อรถวิบากคันนี้อ่า

  พ่อ: เเต่งมา เปลี่ยนไฟ ถังเครื่อง

  เรา:รู้ได้งัย

 พ่อ:ไม่รู้ก้อโง่แหละ!!

 สรุปราโง่ ช่ะ (ถามมัน มันก้อบอกใช่ สรุปพ่อฉลาาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด)

     เฮ้ยยยยยยยยยยย  รถมันอา่าซุซุกิ พระร้าย  เเต่ ยามาฮา พระเอกนะคะ (ฉายาของรถวิบากอ่านะ)

ไปแระ วันนี้เราโม้เเค่นี้พอ !!  พิมผิดประการใด ทน อ่านไปให้จบนะ5555555

    

หมวดสังคม

                                  วันนี้  คายเรียนสังคม...... ไปเรียนที่ห้องสมบุรณ์เเบบ (ครูเอทัส ปล่อยเลิกเรียนเร็ววววมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)

   เพื่อนเราไป สอบเก็บคะเเนนย้อนหลัง  (หน้าห้องหมวดสังคมมีการประกาศรายชื่อ ผู้มีสิทธิ์เข้าสอบนักธรรมต่างๆ)   เห็นเเล้วซ้ำใจนัก อดสอบบบบบบบบบบบบ  เเต่ชั่งมันเถอะ

     เดินเข้าไปหาเพื่อนๆที่สอบอยู่ (กับเพื่อนคนอื่นด้วยนะ)   ทั้งหมดไม่มีครูอยู่เลยยกเว้นมีพระอยู่ สอง รูป พระอะรัยก้อไม่รู้ชื่อ  กับพระเเว่นดำ (พระมหานัท)  เพื่อนเราก็พูดขึ้นมาว่าๆ นักธรรมไม่สอบได้ไหม  

เเท่านั้นเเหละ  พระอาจารย์นัท  มองมาๆๆ(ประมาณว่าเเหมพูดรัยกัน)

                        เรา                     มองกลับ(ประมาณว่า มีรัยๆๆ )  ฮ่าาาา

                       พระอาจารย์        ถามเรา  ฉัตรกมล ยังไม่ผ่านนักธรรมอีกหร่อ

                      เรา                        ห่ะ !!  ผ่านเเร้วค่ะ เมื่อกี้เพื่อนพูดหนูไม่ได้พูดสักกาหน่อยนะ

                       พระอาจารย์        ยักคิ้ว (เเต่มองไม่เห็นหร่อ)

                      เรา                      ยักคิ้วกลับ  (บาปรึป่าวไม่รู้ ไม่กวนพระอาจารย์สักงั้น)

...........................................................................................................................................................

                     ...........................................................................................................................

.........................................................  ..........................................................................

............................................................................................................................................

.........................................................................................................................................

                  พระอาจารย์                ฉัตรกมล

                   เรา                               อะรัยค่ะ (หน้าเอ๋อมากกก แบบว่าจะใช้อะรัย เนี่ย?)

                  พระอาจารย์                 เปิดพัดลมหั้ยพระอาจารย์หน่อยสิ  เดี๋ยวพระอาจารย์ไปไลท์เฟสหั้ย

                   เรา                                ยิ้มอ่า  (ขำด้วยเเหละฮ่าาที่บอกว่าจะไปไลท์เฟส)  

                                                       พัดลมตัวไหนค่ะ 

                 พระอาจารย์                   ตัวนี้  (พร้อมชี้ไปที่พัดลม)

                 เรา                                  คิดในใจ พัดลมต้องหลายตัวจะรู้ได้งัยว่าตัวนั้นอ่าเปิดตรงไหน?/

                                                         ก้อถามสิคิดเเร้วพระอาจารย์จะบอกหร่อ  

                  เรา                               เปิดครงไหนค่ะ

                 พระอารย์                      ยิ้มไม่บอก

                  เรา                              (สงสัยไม่รู้)  เเต่ดีที่เราแลาด(มั้ง)  เปิดเเมร่งทุกตัว

                                                      ฮ่าาาาา เเล้วค่อยๆไล่ปิดว่าตัวไหนไม่ใช่่ๆๆๆๆ     

    วันนี้ว่าจะตั้งสเตตัสสัก    100  สเตตัส   จะหั้ยไลท์ให้เหนื่อยเลย ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา   เเต่เดี๋ยวมีคนบอกว่าอารม ฟิน เลยไม่ดีกว่า  ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

       อ่านจบเเล้วก้อไม่ต้องขำนะ   อายเป็นค่ะ ฮ่าาาาาาาาาาาาา   ฝันดีนะคะ

                   

ปล.มีใบเขียนรายชื่อผู้ที่จะสอบ นักธรรม ตรี  กับ เอก ที่ไม่มีรายชื่อด้วย    หรือเราจะไปเขียนลงโทอีกปีดีน๊าาาาาาาาาาาาาาา      ไปเขียนสมัครดีกว่าา    ดอเคๆงั้น พน.ไปเขียนชื่อดีกว่าเพื่อนก้ออยากหั้ยไปสอบด้วยเพราะเพื่อน จะข้อลอกนักธรรมโท  ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา  ดูนะเขาจองไว้เลยล่ะ   เราหร่ออยากจะบอกว่าเราก้อทำไม่ค่อยจะเป็นหร่อๆ น๊าาาาาาาาาาาาาา

                              ชีวิตนะชีวิต......................  T ^ T

  วันอาทิตที่ 15 กันยายน ใครจะไปรู้เล่าว่าเราจะเสียครูสุดที่รักไปๆๆอย่างไม่มีวันกลับมา    

      คุณครูบัสเป็นครูคนเเรกที่ สอนให้หนูชอบให้ดนตรี รักในดนตรี     มันเร็วมาก ถึงมากที่สุดที่รู้ว่าครูจากไป นี้ล่ะนะ ชีวิตของคนเราไม่เที่ยงเลยจริงๆ  ครูยังไม่ทันเห็นหนูมีอนาคตที่ดีเลยนะ ครูจะรีบจากหนูไปไหน  ไม่อยากเห็นหนูตอนโตหร่อค่ะ   ช่วยตื้นมาดูอนาคตหนูได้ไหม?? T ^ T

      ครูสอนให้หนูรู้จักการมีความอดทน  สอนหนูเล่นดนตรี  จากเด็กน้อยธรรมดาครูเป็นผู้สร้างคนให้หนูมีพื้นฐานให้การเข้าสังคม ช่วงเวลาที่ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาที่หนูมิอาจลืมได้ ถึงเเม้จะเหนื่อยเเต่มันสนุกมากๆ ได้เดินดิวในสนาม เป่าเมโลเดียน อยู่กลางสนามที่เเสนจะอบอุ่นไปด้วย เพื่อนนักดนตรี ที่รักเเละเคารพซึ่งกัน   ครูเป็นคนทำให้หนูได้มีโอกาสไปแข่งขันระดับประเทศครั้งเเรก เเม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ เเต่ ณ ตอนนี้มันมิอาจลืมไปได้จริงๆ ได้ที่ 6 คุ้มมากๆกับการที่ซ้อมหนัก เฮฮ่า สนุกด้วยกัน


    เเล้วครูชมหนูว่า ฮอนอับสวยสุด นิ่งสุดๆ  เเล้วครูไม่อยากรู้หร่อว่า อนาคตหนูจะเป็นอย่างไร??
วันครูหนูยังไม่ได้กลับไปไหว้ครูเลยนะๆๆ  ทำไมต้องรีบจากหนูไปด้วยล่ะค่ะ TT  ครูไม่อยู่เเล้วที่น้องที่มารีล่ะค่ะ

    โอเคค่ะหนูรู้ว่าครูเหนื่อยนะ ขอบคุณค่ะสำหรับคำสั่งสอน เเละประสบการณ์มากมายต่างๆที่ครูได้มอบให้หนู สามารถทำให้หนูรู้จักอะไรในหลายๆอย่าง ขอบคุณจริงๆๆ เเละช่วงเวลานั้นมันยังอินอยู่ในหัวใจ  ไม่มีใครอยากให้คนที่รักจากไปหร่อค่ะ เเต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นเเล้วหนูขอให้ครูไปดีนะ  หลับให้สบายค่ะ ถ้าชาติหน้ามีจึงเราคงได้เป็นครู ศิษย์ กันอีกนะคะครู


                   ครั้งนึงที่ครูได้สร้างวันนี้ให้เกิดขึ้น ................................................

     

     

เราเป็นอะไรเนี่ย

  บางทีก็รู้สึกเหนื่อยมาเฉยๆๆ เป็นอะไรห่ะ!! ฉัตรกมล     

         ฮ่าาาาาาาาาเธอบ้าไปแล้วหร่อ  ชั่งมันเถอะไม่รู้จะเล่าอะรัยๆๆ......................  รู้สึกเหนื่อยเเปลกๆ  เเต่ยังดีที่มีคนคุยด้วยเเล้วรู้สึกดี มีความสุขทุกครั้งที่คุยกับเขา (แต่เขาจะรู้สึกแบบเราจริงๆ หรือป่าว นั้นล่ะสิ น่าคิด)   เป็นห่วงกลัวเขาทำงานหนักไป อยากช่วย ฮ่าาาาาา  ทำได้เพียงคิดถึงๆๆ ฮิ้ววววว(เพ้อยังกับมีความรักอย่างไงอย่างนั้นนะ ฉัตรกมล)   จะบ้าหร่อๆๆ ไม่สิมี คนนี้รักสุด พ่อ กับ เเม่ไงฮ่าาาาา คิดไปไหนอ่าเรา  บางที่ก็อยากถามเเม่นะว่าหา ผู้ชายเเบบพ่อได้จากที่ไหน(จะได้ไปหาบ้าง ฮ่าา)  ไม่ได้ชมพ่อตัวเองนะ เเต่จริงๆอ่า พ่อเราน่ารักสุดเเระ ฮ่าาาาาา  เงียบๆ มีเหตุผลมากถึงมากที่สุด (หลักการไม่ต้องพูดถึง มาเป็นขบวนอ่า)  สอนเราตั้งเเต่เด็ก ทำให้เรามีความรับผิดชอบในตัวเอง(มั้ง) เขาไม่สอนเราเเบบตามใจนะ มีเหตุผลมากๆอ่า เเต่ไม่ได้ห้ามเรานะ(กลัวเราเก็บกด) เราเลยไม่ค่อยอยากได้อะไรมากมาย เพราะเเค่ความรักที่ครอบครัวมีให้ ณ ตอนนี้มากๆเกินนน ที่จะต้องไปหาความรักจากที่อื่น  ฮ่าาาาา  ข้อสำคัญนะ พ่อเราไม่ยุ่งกับ อบายมุขทั้งปวงจริงๆ บุหรี่ไม่สุบ เหล้าก็ไม่กิน  รักพ่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆนะคะ

   

     ถ้ายังมีผู้ชายเเบบพ่ออีกเนี่ยนะ เราจะขอเเต่งงาน ฮ่าาาาาาาาาาาา(พูดเล่นนะ)  

วันนี้โม้เรื่องพ่อให้ฟังล่ะกัน  เเค่นี้เเหละไม่มีอะไรจะเล่าล่ะ ฮ่าาาา  ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ

เพลงสากลเก่าๆ ฟังสบายๆๆนะ หลับตาฝันดีค่ะ รีบนอนนะคะ ใกล้สอบกันเเล้ว เป็นห่วงค่ะ   ^()^

     

ตื่นสาย

เอ๊ะ........!!  เช้าเเล้วหร่อนี่ ให้ตายเถอะนะ เราตื่นสายอีกเเล้วหร่อ   (ุ6โมงครึ่งๆ)  ชั่งมันๆๆเถอะไปรอบ สอง ก้อได้เชอะๆ..... เเต่ในวันที่เราเจอเรื่องร้ายตั้งเเต่ตื่น(ตื่นสาย) มันก็มีข้อดีนะ คือเจอเพื่อนเก่าระหว่างทางมากมายยยยยยยยยยย    เดินไปจะไปขึ้นรถต้องหน้าโรงเรียนพนมอดุล  เจอเพื่อนขับรถมา(มอเตอร์ไชค์)  เรียนอยู่เทคนิคนั้นเเหละ

เพื่อน: อ่าววมลไปขึ้นรถไหน
เรา:(เฮ้ยยยรีบ ทักไมเนี่ย) ยิ้มๆ หน้าโรงเรียนอ่าๆๆ
เพื่อน:ไปส่งป่าวว
เรา:ไม่เป็นไรอ่าค่ะ  ขอบคุณมากมอส (เพื่อนเราชื่อมอสอ่านะ)

** ที่ไปไม่ได้เพราะว่า ถ้าเราไป แล้วน้องเราล่ะ อีกสองคน ฮ่าาาา เลยต้องเดินเป็นเพื่อนกันไปๆ

 ขณะที่ไปถึงหน้า โรงเรียนพนมอดุล ก้เจอเพื่อนสมัยตั้งเเต่ ป.6
 เรา(ดิคเเล้วล่ะ .... ว่าคงจำไม่ได้)   เพื่อนคนนี้ ชื่อ ปอนด์ เรียนอยู่พนมอดุล

ปอนด์ : อ่าววมล เรียนอยู่ไหนหร่อ?/
เรา: อ่อ เรียน โสธร อ่า
ปอนด์ :ยิ้มๆ
เรา:ไปก่อนนะ บาย

 *คือว่ารถมันมาพอดีอ่าๆๆ เลยต้องรีบไปขืนคุยกันต่อมี หวังไม่ต้องไปดรงเรียนแล้วล่ะวันนี้ฮ่าาาา


เธอคิดว่าเราไปถึงโรงเรียนกี่โมง................??
.............................................................................................
..........................................................................................................................................................
.........................................
............................................................
........................................................................

........................................................................................................................

...........................................................................................
.................................................................
..........................
..............................................................................................................................................
.......................
......................................................................................................
.........................................
....................................................................................................
.......................................................
...................................
    สรุปนะ เราไปถึงไม่ต้องเข้าแถวอ่า -.,-


แปดโมงครึ่ง  ><


แล้วก้อไปเรียนอย่างสันติสุข   ตลอดทั้งวัน   ฮ่าาาาาาาาาาาา

ไม่รู้จะเล่าอะไรให้ฟังอ่า  งานเเยอะมากๆเเต่ก็มีเวลามาเล่นเฟส ฮ่าาา

เฮ้ยยยยยยยยย

     วันนี้รู้สึกเศร้าใจจัง  

 ประกวดโครงงานไม่ได้ เเต่ชั่งมันเถอะเนอะๆ           ..................................................      เเต่เเบบว่าเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

   โอกาสหน้าเราจะทำหั้ยดีกว่านี้ มันดูภาพรวมๆนะ เสียดายมาๆอ่าเกือบได้ไปต่อแล้ว    (แต่ตอนนี้อ่าสิ ตามงานเเยอะเเน่เลยๆ  ตามงานไม่ค่อยเท่ารัยหรอก  (เเต่คลัวเรียนไม่ทัน มีหวัง เกรดปีนี้ตก เเน่ๆ เลย)

อย่างว่าเเละ กิจกรรมเเยอะดีนักนี้ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยิ้ม ??

ช่วงนี้ไม่มีเรื่อง อะไรจะเขียนเลย อ่า
 จะเล่าอะไนดีน๊า.....

ช่วยกันคิดหน่อยสิ วันนี้เกิดอะไรขึ้นบางอ่า.......
 อ่อๆ!!  เรานึกออกเเล้วเเต่เรื่องมันไม่ได้เกิดวันนี้หรอกนะ!

รำลึกวันหลังอ่า... เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวันพฤหัส โน้น ๆๆๆๆ(จริงเเค่ที่ผ่านมาเนียแหละ)

เรามาถึง โรงเรียนใช่ป่ะ อยู่โรงอาหาร กินข้าวกับเพื่อนเสร็จล่ะ เพื่อนก็ชวนไป เอาพวงมาลัยให้ครูที่ตึกฟ้า(ตึกดนตรี - ศิลปะ) คือเเบบว่าเมื่อวานนี้เนี่ยเพื่อนมันทำให้ครูเสียใจ ไง (แบบว่ายาวว เราขี้เกียจเล่า)


  ระหว่างเดินไป เราได้ยินเสียงประกาศให้นักเรียนที่ตอบปัญญหาอาเซียนมาอยู่รวมกันที่ ตึก ๓ เมื่อรอรับรางวัลหน้าเสาธง คือเเล้วก็ประกาศชื่อ(ตอนนั้นก็ใกล้เข้าเเถวเเล้ว) เอาไงล่ะ รีบสิวิ่งไปเลยๆ (แต่ทำไม่ได้เพราะต้องไปหาครูก่อน)  พอเอาพวงมาลัยให้เสร้จ (ครูก็พูดอะไรนิดหน่อย ตามภาษาของเขา) เเล้วเขาก็บอกว่ารีบไปสิ ต้องไปรับรางวัลไม่ใช่หร่อ (เราเอ๋อไปพักนิด ) ฝืนๆยิ้ม อ่าๆๆค่ะ (เหมือนไล่ เริ่ม งง นี่เรามาเป็นเพื่อนเพือนนะ โดยว่าด้วยเฉย...............)

พอวิ่งไป (เกือบไม่ทัน ระยะทางมันห่างพอสมควรนะ) ประกาศชื่อไปมา เอ่อลืมบอกไปน้องพิมเราก็ได้ ที่๑ เหมือนกันเเต่เป็นของมอต้น อ่าเล้วก็ไม่อยู่(เพราะไปแข่งที่ กระทรวงต่างประเทศ) น่าจะมีมอปลายบางเสียดายไม่มี(อยากไปกระทรวงต่างประเทศบาง)   ครูเลยให้เพื่อนมารับเเทนน้องเรา ซึ่งเป็นธรรมดา ว่าเราก็ต้องรู็จักเพืิ่อนน้อง จริงป่ะ !! เราเลยเเกล้งเเซวน้อง เมย์ ไปว่ า

เรา : อ่าวนี่น้องพี่เปลี่ยนไปแยอะนะเนี่ย ๕๕๕๕
น้อง : ยิ้มๆ อาย ๕๕
เรา : อ่อๆๆ (ยิ้มเเบบชั่วร้าย ๕๕๕)

ต่อจากนั้น  .............ครูก็ต้องมาดูรายชื่อว่า ยังไง เพื่อจะได้ตอนที่รับรางวัลจะได้ไม่เดินสลับคนกันเดี๋ยวเดินเป็นสวนสนามกันพอดี

พอมาถึงชื่อเรา เขามองเเล้วก็่ อ่าวเป็นอะไรกับ ฉัตรมุนี(สงสัยเห็นนามสกุลเดียวกัน)  พอดีครูที่ดูรายชื่อก็คือครูสุธาทิพย์(ครูส้ม หัวหน้าหมวดสังคม)  ครูประจำชั้นห้องน้องเราด้วย สอนสังคมเเต่เขาไม่เคยสอนเลยเรานะ

เรา: เป็นพี่น้องกันค่ะ(เเท้ๆๆนะ)

ครู: อ่อๆๆๆ (ยิ้ม)


รับรางวัลเสร็จ ถ่ายรูป(หมู่ระหว่างรอ ผอ. ให้โอวาท)  ก็ถ่ายรูปหมู่ไปเล่น(ครูโอ๊คถ่าย) ครูประจำชั้นเรา คนเดียวกับที่ เราพาเพื่อนไปขอโทษเมื่อเช้านี้เเหละ.....

ครูเเมวมายืนข้างเรา เเล้วก็พูดๆๆ บอกนักเรียนต้องจับเเบบนี้นะ ยืนเเบบนี้นะ (เราล่ะ งง คิดว่ามาถ่ายเเบบ๕๕๕) หันไปคุยกับเพื่อน แปป เดียวหันมาเห็นพระอาจารย์มองมาเเล้วประมาณว่ารู้นะพูดอะไรอ่า แล้วก็ขำเรา  (งงไปเลยตอนนั้น) ถ่ายไปถ่ายมา ครูโอ๊คเรียกเรากับเพื่อนไป ถ่ายครูกับเเม่เเมว (คิดดูดิ อายขนาดไหน เรียกไป ทั้งๆที่คนอื่นยังคงยืนอยู่นะจุดเดิม รอ ผอ.มาถ่ายรูปหมู่)


ผอ.พูดนานมากๆๆ ถึงมากที่สุดอ่า (เราไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรเพราะอยู่ใต้อาคาร ฟังไม่รู้เรื่อง ) ช่วงเวลานั้นเเหละ ครูส้มก็เดินมา แล้วก็มากอดเอวเรา พอกับพูดว่า .....

ครู: นี่หนูอยู่ มอ๕ ใช่ไหม
เรา:ใช่ค่ะ(อยากจะตอบว่าดูจุดดิ ๕๕๕)
ครู: ดีเลยเดียวงานอาเซียนจะได้ให้ช่าวยทำบอร์ด
เรา:อ่อค่ะ(ยิ้มๆๆ)


พอเลิกคุยกับครูส้มเสร็จ เหมือนว่าทุกคนจะไม่มีอะไรทำกัน มองเราไมค่ะ(อายเป็นนะ!!)
จะเดินไปเข้าเเถว

 น้องมาย(เพื่อนน้องพิม):  แหมๆได้ที่๑ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ
 เรา :  อ่อ๕๕๕

พอได้ถึงที่เเถว ........ นี่มลมีน้องอีกคนหร่อ ??
ซึ่งเเน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อน สนิทเเน่ เพราะเพื่อนเรารุ้หมดเเร้ว อ่าใช่ๆไมหร่อ
ก็ได้ยินประกาศ ชื่อ อ่า..................



สรุปนะ เป็นวันที่เเบบว่า สุดๆอ่า ยิ้มมากที่สุดเเล้วล่ะมั้งวันนี้ เเล้วก้อเป็นวันที่ได้รับรอยยิ้มมากที่สุดวันนึงด้วยนะ

ตอนกลับบ้าน ขึ้นรถเมย์ บัวบอกว่า(น้องเราอีกคน)

บัว:เพื่อนถามว่า อ่าวมีพี่ สองคน หร่อ
เรา: นึกในใจ รู้ได้งัย (ทำหน้าเอ๋ออออตอบไป)
บัว:ก็เมื่อเช้าไง ที่ประกาศอ่า ก็มีชื่อ ฉัตรมุนี มงคล  เเละก็ ฉัตรกมล มงคล
เรา:อ่อๆๆ รู้เเร้ว ๕๕๕๕๕

ตอนนั้นก็ไปที  ที่ก่อนไปค่ายผู้นำอาเซียน ๗วันอ่า  ที่ครูประกาศให้พบรองเพื่อนเเจกหนังสือของอนุญาติผูปกครอง   ครูเขาดันเรียนกเรา ว่า นาย สะงัย ทั้งๆที่เราเป็นผู้หญิงอ่า (คิดดูเถอะ...)
 
นับจากวันนั้น จน ถึง วันนี้ เราเรยโดนเพื่อนเรียกว่า นายๆๆ

เอ่ออออ อยากเรียก เรียกไป..................................................

ถ้าเรามุ่งมั่น & พยายาม

ความพยายามของคนเราสามารถนำฝันเป็นจริงได้นะ 
ฝันให้ไกล ไปให้ถึงนะเพื่อนๆ เราเป็นกำลังใจให้ เราเชื่อว่าเธอทำได้เเน่ เพราะคนอื่นเขายังทำได้กันเลยนะ

มีเรื่องมาให้อ่าน

ภาพประกอบจาก STR / AFP



ภาพประกอบจาก STR / AFP

ภาพประกอบจาก MANAN VATSYAYANA / AFP

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เฟซบุ๊ก Ratchanok Intanon (รัชนก อินทนนท์), ไทยพีบีเอส, คุณ bwf สมาชิกเว็บไซต์ยูทูบดอทคอม 

           นาทีนี้ วงการกีฬาไทยหลายคนคงจับตามอง "น้องเมย์ รัชนก อินทนนท์" เจ้าของดีกรีแชมป์โลก 1 สมัย เป็นจุดเดียว หลังจากสร้างผลงานหักปากกาเซียนแบดมินตันทั่วโลกมาแล้วนับไม่ถ้วน ว่าแล้วเราไปทำความรู้จัก น้องเมย์ รัชนก อินทนนท์ กันแบบเต็ม ๆ เลย

           น้องเมย์ รัชนก อินทนนท์ เกิดเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2538 เป็นคนร้อยเอ็ดโดยกำเนิด โดย น้องเมย์ รัชนก อินทนนท์ เป็นลูกสาวของคุณพ่อวินัสชัย อินทนนท์ และคุณแม่คำผัน สุวรรณศาลา ปัจจุบัน น้องเมย์ รัชนก สังกัดโรงเรียนกีฬาแบดมินตันบ้านทองหยอด 

          เส้นทางสู้กีฬาแบดมินตันของน้องเมย์ รัชนก เริ่มต้นมาตั้งแต่วัยเพียง 5 ขวบ และเมื่ออายุ 7 ขวบ น้องเมย์ ก็ได้ลงแข่งขันแบดมินตันไปครั้งแรก แม้จะแพ้บ้าง ชนะบ้าง แต่น้องเมย์ก็ฝึกฝนเรื่อยมา จนมาคว้าแชมป์ได้เป็นครั้งแรกในการแข่งขัน "อุดรธานีโอเพ่น" และจากนั้นเธอก็ครองแชมป์ในการแข่งขันมาโดยตลอด 

           ต้องยอมรับว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้องเมย์ ได้พัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อย ๆ รวมทั้งพัฒนาการเล่นให้เหนียวแน่นขึ้น ประกอบกับเป็นคนใจสู้ อยู่ในระเบียบวินัย ตั้งใจฝึกซ้อมอย่างหนัก จนทำให้ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา น้องเมย์สร้างชื่อเสียงให้กับวงการลูกขนไก่ไทยอย่างต่อเนื่อง และกลายเป็นนักกีฬาสำคัญของทีมชาติไทยเคียงข้างนักแบดมินตันรุ่นพี่คนอื่น ๆ 

           อย่างไรก็ตาม แม้ว่าน้องเมย์จะอายุเพียง 17 ปีในขณะนั้น แต่ความสามารถของเธอไม่ได้น้อยตามอายุเลย เพราะสาวน้อยมหัศจรรย์คนนี้ครองแชมเปี้ยนแบดมินตันเยาวชนโลกถึง 3 สมัยซ้อน ซึ่งถือเป็นคนแรกของโลกที่สร้างประวัติศาสตร์ครองแชมป์เยาวชนโลกได้ 3 สมัยซ้อน หลังจากนั้นมา ชื่อเสียงของเธอก็เป็นที่รู้จักในวงการแบดมินตันโลก จนในปี พ.ศ.2552 ทางสหพันธ์แบดมินตันโลกก็มอบรางวัลนักแบดมินตันดาวรุ่งยอดเยี่ยมแห่งปีให้กับน้องเมย์ และทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เส้นทางบนถนนนักตบลูกขนไก่ของน้องเมย์ยังอีกยาวไกลแน่นอน

           ส่วนในการแข่งขันซีเกมส์ครั้งที่ 26 ณ กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย น้องเมย์ก็ไม่ทำให้แฟน ๆ ผิดหวัง เมื่อรวมพลังกับทีมแบดมินตันหญิงไทยช่วยกันปราบคู่ต่อสู้จากอินโดนีเซีย คว้าเหรียญทองแบดมินตันประเภททีมหญิงมาครองได้สำเร็จ ซึ่งถือเป็นการคว้าเหรียญทองในประเภทนี้มาครองได้สำเร็จเป็นครั้งแรกในรอบ 6 ปี สร้างความดีใจให้แฟน ๆ แบดมินตันชาวไทยเป็นอย่างมาก

          และนอกจากฝีมือที่ยอดเยี่ยมแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่แฟน ๆ กีฬาชาวไทยชื่นชมน้องเมย์เป็นอย่างมากก็คือ การมีสัมมาคารวะ เพราะทุกครั้งที่น้องเมย์ลงทำการแข่งขัน เธอจะไหว้ทุกคนรอบสนาม ทั้งผู้ชม กรรมการ คู่ต่อสู้ แม้กระทั่งพนักงานที่คอยเช็ดพื้นสนามแบดมินตัน กลายเป็นภาพความประทับใจที่ตรึงเข้าไปในจิตใจของผู้ที่พบเห็น และทำให้ทุกคนหลงรัก และเอ็นดูเด็กสาวคนนี้ไปโดยทันที  

          ขณะที่การแข่งขันโอลิมปิก เกมส์ 2012 ที่กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ น้องเมย์ก็สามารถทะลุได้ถึงรอบ 8 คนสุดท้าย ก่อนที่จะพ่ายให้กับหวัง ซิน มือ 2 ของโลกจากจีน ไปแบบประทับใจคนดู 1-2 เซต ซึ่งหลังจากจบเกมส์นี้ทำให้คนไทยหลายคนได้รู้จักน้องเมย์ รัชนกคนนี้มากขึ้น และติดตามผลงานของเธออยู่เรื่อยมา

          เข้าสู่ปี 2013 น้องเมย์ก็ยังคงพัฒนาฝีมือในการเล่นแบดมินตันอย่างต่อเนื่อง โดยในการแข่งขันรายการออลอิงแลนด์ และ สวิส โอเพ่น ซึ่งถือว่าเป็นรายการใหญ่ น้องเมย์สามารถคว้าตำแหน่งรองแชมป์ได้ทั้งสองรายการ ซึ่งสร้างความเสียดายแก่แฟนแบดมินตันชาวไทยเป็นอย่างมาก แต่ทุกคนก็ยังคงให้กำลังใจน้องเมย์ต่อไป และเชื่อว่าสักวันหนึ่งน้องเมย์จะทำได้สำเร็จ

          และน้องเมย์ก็ทำสำเร็จจริง ๆ ในการแข่งขัน อินเดีย ซูเปอร์ ซีรีส์ น้องเมย์ก็สามารถคว้าแชมป์ได้เป็นผลสำเร็จ นับเป็นการคว้าแชมป์ระดับซูเปอร์ซีรีส์ครั้งแรกอีกด้วย โดยเอาชนะ Pusarla Venkata Sindhu นักแบดมินตันจากอินเดียไปได้ และในช่วงนั้นเอง น้องเมย์ก็สามารถรั้งตำแหน่งนักแบดมินตัน มือ 3 ของโลก ซึ่งถือเป็นอันดับที่สูงที่สุดในชีวิตอีกด้วย

          เมื่อได้ลิ้มรสความสำเร็จแรก ความสำเร็จต่อไปก็ตามมา ในเดือนสิงหาคมปีเดียวกัน น้องเมย์ รัชนก ก็สามารถคว้าแชมป์แบดมินตันโลก ที่เมืองกวางโจว ประเทศจีน ได้เป็นผลสำเร็จ ด้วยการเอาชนะนักแบดมินตัน มือ 1 ของโลก หลี่ เสวี่ยรุ่ย ได้เป็นผลสำเร็จ 2-1 เซต และการคว้าแชมป์ครั้งนี้ ทำให้น้องเมย์ รัชนก เป็นแชมป์โลกรายการนี้ที่มีอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์

          ความสำเร็จของน้องเมย์ รัชนก ในครั้งนี้ ก็กลายเป็นสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นจริง ๆ

ภาษาศาสตร์

ลักษณะ

Deutsch: Artikulationsorte (Aktiv und passiv) exolabial (äußerer Teil der Lippe ) endolabial   (innerer Teil der Lippe) ทันตกรรม ( Zähne ) ถุง (vorderer Teil des Zahndamms ) postalveolar (Hinterer Teil des Zahndamms und ein wenig dahinter) präpalatal (vorderer Teil des harten Gaumens ) เพดานปาก (Harter Gaumen) velar (weicher Gaumen)) ลิ้นไก่ (auch postvelar ; Gaumenzäpfchen ) pharyngal ( Rachen ) สายเสียง (auch laryngal ; Stimmbänder ) epiglottal ( Kehldeckel ) Radikal (Zungenwurzel) posterodorsal (Hinterer Teil der Zunge ) anterodorsal (vorderer Teil der Zunge) ลามิ (Zungenblatt) apikal (Zungenspitze) sublaminal (auch subapical ; Unterseite der Zunge) Hinweise: Manche Phonetiker benennen Begriffe unter Umständen anders und nehmen feinere Unterscheidungen vor (ซีบีkönnte postalveolar einen Bereich zwischen velar und ลิ้นไก่bezeichnen; อื่น ๆexolabial und endolabial könnte unter ริมฝีปาก zusammengefasst werden)Das obige Schema stammt aus Catford (1977) Bei pharyngal könnennützlicherweise auch verschiedene Regionen unterschieden werden Der Begriff retroflex wird besser als eine bestimmte Mischung aus einem sublaminalen / apikalen einer aktiven und Artikulator alveolaren / postalveolaren / präpalatalen / palatalen banutzt passiven ภาค Radikal wird auch betreffend der oberen Zungenwurzel (13) und der unteren Zungenwurzel zusammen mit พวกเขา Kehldeckel (12) gebraucht ภาษาอังกฤษ:สถานที่เปล่งออกมา (งานและ passive) Exo-ริมฝีปาก   (ส่วนนอกของริมฝีปาก) Endo-ริมฝีปาก   (บางส่วนด้านในของริมฝีปาก) ทันตกรรม   (ฟัน) ถุง   (ส่วนหน้าของฐานกรณ์) โพสต์ถุง   (บางส่วนด้านหลังของฐานกรณ์ & เล็กน้อยที่อยู่เบื้องหลังมัน) Pre-เพดานปาก   (ส่วนหน้าของเพดานแข็งที่โค้งขึ้นไป) เพดานปาก   (เพดานแข็ง) velar   (เพดานอ่อน) ลิ้นไก่ (aka Post-velar ; ลิ้นไก่) เชอรี่   (ผนังคอหอย) สายเสียง   (aka กล่องเสียง ; แกนนำพับ) Epiglottal   (ลิ้นไก่) หัวรุนแรง   (รากลิ้น) postero ครีบหลัง   (ด้านหลังของร่างกายลิ้น) Antero ครีบหลัง   (ด้านหน้าของร่างกายลิ้น) ลามิ   (ใบมีดลิ้น) ปลาย   (ปลายยอดหรือลิ้น) ตำบลลามิ   (aka ตำบลปลาย ; ด้านล่างของลิ้น) หมายเหตุ: phoneticians บางคนอาจกำหนดเงื่อนไขการใช้บริการแตกต่างกันเล็กน้อยและอาจรวมถึงความแตกต่างมากหรือน้อยกว่า (เช่นหัวข้อ velar-อาจจะเป็นพื้นที่ระหว่างVelarและลิ้นไก่หรือExo-ริมฝีปากและEndo-ริมฝีปากสามารถวิทยภายใต้ริมฝีปาก ) โครงการใช้ไปจาก Catford (1977) เชอรี่สามารถเป็นประโยชน์ถูกแบ่งออกเป็นภูมิภาคต่างๆ ระยะRetroflexเป็นความคิดที่ดีขึ้นของการรวมกันเป็นหนึ่งของ articulator ใช้งาน sublaminal / ปลายและภูมิภาคเรื่อย ๆ ถุง / postalveolar / prepalatal / เพดานปาก หัวรุนแรงมักจะคิดว่าเป็นได้ทั้งรากลิ้นบน (# 13) และรากลิ้นลดลงรวมทั้งลิ้นไก่ (# 12)

นิทาน (อ่านก่อนนอนกันนะ)

มีนิทานเรื่องโคมไฟขี้ใจน้อยมาแบ่งปัน อยากให้คนที่กำลังรู้สึกแย่กับการคาดหวังความสำคัญจากคนอื่นมากเกินไปได้อ่านดู เผื่อว่าอ่านแล้วจะไม่ซ้ำเติมจิตใจตัวเองให้ด้อยค่าจนเกินไป เรื่องมันมีอยู่ว่า...

"ฉันเป็นโคมไฟที่ยืนอยู่โดดเดี่ยว ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่สนใจ
บางวันมีสุนัขผ่านมาแวะทักทาย แต่ยามค่ำคืน...ฉันต้องยืนส่องแสงเพียงลำพัง

วันหนึ่ง...มีคนเอาเก้าอี้มาตั้ง มีคนมานั่งเล่นทุกคืน ฉันเริ่มหายเหงา
แต่ทุกคนมานั่งชมแสงจันทร์ แสงดาว ไม่มีใครสนใจฉันเลย
ฉันรู้สึกน้อยใจ จึงดับไฟให้มืดลง
ไม่มีใครกล้ามานั่งเก้าอี้ เพราะความมืด
เก้าอี้จึงถูกย้ายออกไปที่อื่น ความเงียบกลับมาอีกครั้ง
ก่อนไป เก้าอี้บอกฉันว่า

"ถึงคนมานั่งเขาไม่ได้มานั่งเพื่อดูเธอ
แม้แสงไฟจากเธอจะสวยสู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้
แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ตรงนี้มีเก้าอี้และมีโคมไฟตั้งอยู่
พวกเขาจึงเลือกมานั่งที่นี่
อย่างน้อยเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากกว่าความสวย"

ใช่ ๆ...ของแต่ละสิ่งเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แตกต่างกัน
ฉันจึงเปิดแสงไฟให้แถวนั้นสว่างเหมือนเดิม
เก้าอี้จึงถูกยกมาวางไว้ที่เดิม
มีคนกลับมานั่งชมแสงจันทร์และแสงดาวอีกครั้ง
และฉันก็ยืนดูพระจันทร์ และดวงดาวพร้อมกับพวกเขา
...พระจันทร์กำลังส่งยิ้มให้ฉัน"

หวังว่าโคมไปหลายๆ ดวงที่กำลังน้อยใจอยู่ในตอนนี้
เมื่ออ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว
คงจะมีกำลังใจและพลังกาย
ที่จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
และหวังใจว่าใครหลายๆ คนคงจะไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง
เพียงเพื่อต้องการคำชื่นชม
โดยที่ตัวเองยังทำหน้าที่ได้้ไม่ถึงที่สุด...
☆･ﾟ･:*:･ﾟ☆｡｡☆,｡･:*:･ﾟ☆

Cr: TARO
Sudkanung @ร้อย8-พัน9
"ฉันเป็นโคมไฟที่ยืนอยู่โดดเดี่ยว ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่สนใจบางวันมีสุนัขผ่านมาแวะทักทาย แต่ยามค่ำคืน...ฉันต้องยืนส่องแสงเพียงลำพัง 
วันหนึ่ง...มีคนเอาเก้าอี้มาตั้ง มีคนมานั่งเล่นทุกคืน ฉันเริ่มหายเหงา แต่ทุกคนมานั่งชมแสงจันทร์ แสงดาว ไม่มีใครสนใจฉันเลย ฉันรู้สึกน้อยใจ จึงดับไฟให้มืดลง ไม่มีใครกล้ามานั่งเก้าอี้ เพราะความมืด เก้าอี้จึงถูกย้ายออกไปที่อื่น ความเงียบกลับมาอีกครั้ง ก่อนไป เก้าอี้บอกฉันว่า
"ถึงคนมานั่งเขาไม่ได้มานั่งเพื่อดูเธอ แม้แสงไฟจากเธอจะสวยสู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้ แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ตรงนี้มีเก้าอี้และมีโคมไฟตั้งอยู่ พวกเขาจึงเลือกมานั่งที่นี่ อย่างน้อยเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากกว่าความสวย"
ใช่ ๆ...ของแต่ละสิ่งเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แตกต่างกัน ฉันจึงเปิดแสงไฟให้แถวนั้นสว่างเหมือนเดิม เก้าอี้จึงถูกยกมาวางไว้ที่เดิม มีคนกลับมานั่งชมแสงจันทร์และแสงดาวอีกครั้ง และฉันก็ยืนดูพระจันทร์ และดวงดาวพร้อมกับพวกเขา...พระจันทร์กำลังส่งยิ้มให้ฉัน"
หวังว่าโคมไปหลายๆ ดวงที่กำลังน้อยใจอยู่ในตอนนี้ เมื่ออ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว คงจะมีกำลังใจและพลังกายที่จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด และหวังใจว่าใครหลายๆ คนคงจะไม่ทำหน้าที่ของตัวเองเพียงเพื่อต้องการคำชื่นชม โดยที่ตัวเองยังทำหน้าที่ได้้ไม่ถึงที่สุด...☆･ﾟ･:*:･ﾟ☆｡｡☆,｡･:*:･ﾟ☆
Cr: TAROSudkanung @ร้อย8-พัน9

พีเซ้นงาน

                                    การพีเซ้นงาน

   ในที่สุดเรา ก็สามารถ พีเซ้นงาน ทั้ง วิชาภาษาไทย เเละก็ จีน เสร็จภายในวันศุกร์     มันสุดๆเเล้วล่ะงานผ่านไปได้ด้วยดี (แต่สงสารเพื่อนที่ยังไม่ไปพีเซ้นกันเรย เพราะบางกลุ่ม(กลุ่มละ3คน)ยังเตรียมงานไม่เสร็จ)

งานภาษาไทย ให้รายงารนเป็นกลุ่ม กลุ่มล่ะ 6 คน  รายงานงาน 8 ข่าว
  ข่าวพระราชสำนัก
  ข่าวในประเทศ
  ข่าวต่างประเทศ
(พักโฆษณา ฮอล์คลู http://www.youtube.com/watch?v=GcwEFzQSihA ฮ่าๆๆ ยิง!!)
 ข่าวกีฬา
 ข่าว บังเทิง
  (พักโฆษณา http://www.youtube.com/watch?v=wqFxACl29Lk  เอ๋วิ่งๆ เอ๋วิ่ง)
  ข่าวพยากรณ์อากาศ
  พระราชดำรัส
  สารคดีท้ายข่าว


งานภาษาจีน

พีเซ้นงาน พาวเวอร์พอยท์  (ใส่เเผ่นซีดี มาเสนอผลงานหน้าห้อง ไมค์ พร้อมรูปเล่มรายงาน)


15 คะเเนน (กลุ่มละ 3คน)  กลุ่มเราได้ 14.1 คะเเนน  อยากถามครูว่า อีก.9 ไปไหนคะ ฮ่าๆๆๆชั่งมันเถอะๆ เเค่นี้ก็โอเคเเล้วล่ะ  เพื่อนบอกว่า กลุ่มเรารายงานโอเค(ก็ดีใจมากเเล้ว)


 

ตอบปัญหาอาเซียน

   วันนี้ตอนเช้าเราต้องรีบไปห้อง พักครูสังคม เพราะว่าเราจะเอาขนมที่ซื้อมาทั้งหมดไปให้ครู  เพราะขอบคุณที่ครูนำพวกเราไปหาประสบการณ์ไป แข่งขัน ไปอบรม  เราเรยต้องรีบไปเพราะ ลืมเขยนโน๊ตๆ นัยืน งง อยู่พักนึงเหมือนกันว่าจะเขียนว่าอะรัย  เขียนไป หลายแผ่นอย่ สรุปเขียนเเค่ว่า จากเด็กที่ไปงาน  AEC.เมื่อวันพุธ ฮ่ๆๆๆ เหมือนจะเขียนเเยอะ เเต่ไม่รู้จะเขียนอะรัยเเร้วอ่ เพราะบวกกับ วลาที่ใกล้เข้าเเถวเเร้วว


   พอเรียนจีนเสร็จก่อนลงไปกินข้าว ตอนเช้าได้ยินพี่ประธาน บอกว่ามีการเเข่งตอบปัญหาอาเซียนวันนี้ซึ่งเราไม่รู้เเต่อยากไปแข่งดูเล่นๆไม่เสียหาย เลย......ไปตอนกลางวันแบบไม่ได้เตรียมตัวเรย อ่า ไม่กินเร้วข้าวกลางวันเพระาถ้ากิน คงมาเเข่งไม่ทัน (กติกา ถ้าคะเเนนเท่ากันครุเขาจะดูว่าใครส่งก่อน)  พอทำเสร็จอ่านะ รุ้สึกว่าไม่ได้เเน่!! เพระาข้อสอบยากมากๆๆ พี่มอหก มาสอบต้องเเยอะ เเพ้เเน่
ตอนนั้นเห็นครูๆ
 เขาบอกว่า เธอ่ไหมที่เอาของไปวางไว้
 เราเรยบอกว่าใช่คะ
เขาบอกว่าไม่ต้องงัย
เราเรยยิ้มไปเอาไปเถิะคะครู
เขา ครูถวายพระอาจารย์นะ
เรา ดีเรยคะ
  สรุปคะเเนน เราไม่เฉยๆๆ ครูมาถามว่าเปนงัย เราบอกว่าได้ที่หนึ่ง

อยู่ๆๆครูยื่นมือมา  เรา งง สักพัก(แปปเดียวนะ) อ่อๆๆจับมือเเสดงความยินดี



มันเป็นเวลาที่ดีใจที่สุด วันนึงเรยๆๆๆ ขอบคุณทุกคนที่ทำให้เรามีวันนี้ ทั้งผู้ให้วามรู้ทางตรง เเละทางอ้อม นะคะ ขอบคุณจริงๆคะ

โรงพยาบาลเอกชลชลบุรี

ขอโทด ทีนะไม่ได้มาเขียนไดอารี่ คือเมือวานนี้ วันอาทิตเราโรงพยาบาลมาๆๆ เเต่เราไม่ได้เป็นอะรัยนะ (เกือบหลังจากกลับมาวันเสาร์ที่อบรมเรื่อง ประชาธอฃิปไตยร่วมใจต้านภัยคอรร์รัปชั่น ก้าวทันประชาคมอเซียนที่โรมเเรทแกรด์ เหนื่อยมากๆ สงสัย + กับความเมื่อยล้าที่สะสมมา คือเเบบว่ากลับมาถึงบ้าน 5 โมงกว่าๆปุ๊บ เราก่อนเข้านอนเรย ตื่นอีกที 2 ทุ่มเร้ว มันเเบบว่าปวดหัว เเร้วก้อรู้สึกเมื่อยๆ เมื่อคนเเก่ เป็นเเต่ดันหายก่อนเลยไปโรงเรียนวันนี้ได้)
เเต่น้องเราเป็น หวัดเเทน เรยต้องพาไปโรงพยาลตอยกลางคืน ซึ่งเราไม่่รู้ว่าต้องไปด้วย ยังไม่ได้จัดตารางสอน เสื้อผ้าก้อยังไม่ได้รีบ ทำหั้ยกลับมาถึงบ้าน เที่ยงคืนนิดๆๆ ต้องมานั่งจัดตารางสอน รีดผ้าดชก่อนนอน (แต่ระหว่าเดินทางไปเราแออหลับ นะ ฮ่าๆๆ)

บรรยายกาศโรงเพยาบาลเอกชลชลบุรี ตอนกลางคืน

 พ่อเรา น้อง เรา นั่งลองเข้าไปหาหมอ เรานั่งเล่น ฮ่าๆๆ

เข้าค่ายเยาวชนเพื่อการเรียนรู้ประชาธิปไตยเเละการเลือตั้ง

อ๊ากๆๆ!!  ไม่น่าเชื่อ อยู่ๆๆครูก้อจะให้เราไป ถ่ายรูปเพื่อไปอยู่ในคู่มือนักเรียน ว่าให้ เเต่งตัว ยังงัย ฮ่าๆๆๆๆ

 เเต่วันนี้คือถ่าย ดันมีปัญหามา 108 หมุนตัวเเทบไม่ทัน มีทั้งงานที่จะต้องเเต่งชุดเดินขนวบตอยเเห่เทียน ดีใจมากๆๆที่จะได้ไป ร่วยขบวน เเต่ฝันก้อ สลาย

เมื่อรุ้ส่าไม่ได้ไปเดินขบวน(แต่งชุดไทย)กับเพื่อนๆๆ เเร้ววว

เพราะว่าจะต้องไปเข้าค่ายเยาวชนเพื่อการเรียนรู้ประชาธิปไตยและการเลือตั้ง เป้นเวลา 3วัน 2 คืน

ไปตั้งเเต่วันพฤหัส กลับวันเสา  เอ้ยๆๆเเร้ว เธอลองคิดดูนะๆๆ อ่าๆๆวันนี้วันจัน พุ่งนี้วันอังคารเรามีเวลาเรียนเเค่ 1 เดียวเอง เพราะว่า วันพุธ โรงเรียนหยุดเพื่อเป็นสนามสอบ หรือว่าเขามาประเมินดรงเรียนเนี่ยเเหละ (แต่เราก้อต้องมาทำงานห้องที่ โรงเรียนอยู่ดี ขอครูทำบริเวณตึกฟ้า(ตึกดนตรี)   )

   เเร้ววันพพฤหัสศุกรื อยู่ค่าย วันจัน อังคารหน้าหยุด เนื่องจากเข้าพรรษา  เปิดมาอีกที วันพุธ พฤหัส ศุกร์ สอบเก็บคะเเนน กลางภาค เเร้ว เร็วมากๆๆอ่า 

  สรุปพุ่งนี้เราต้องรู้เรื่องทุกวิชาๆๆ มิเช่นนั้น สอบตกชัวร์

ไม่มีอะไรในกอไผ่

วันนี้มีเรื่องอะรัยจะเล่า หั้ยฟังนะ  

    ปกติเราก้อเล่า ตลอดนี้ ฮ่าๆๆ โอเคเริ่มเรื่องนะ คือว่าวันนี้ กลุ่มเราเเค่เงียบๆๆเอง เพราะเมื่อยจาก งานที่เข้ามาในเเต่ ล่ะวัน  (มันเเยอะจริงๆๆนะ เเต่เราทำได้ เเค่เงียบไปเฉยๆๆเอง)

ดันมีคนเข้าใจผิดคิดว่า พวกเราทะเลาะกันสะงั้น ฮ่าๆๆๆ (มันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดที่สุดอ่า) แร้วเเค่นั้นยังไม่พอ เรื่องถึงครูอ่า ครูโอ๊คพอว่า(เป็นครูประจำชั้น สอนศิลปะ) เรื่องนี้ยังไปถึงครูสุรรณี(ครูประจำชั้น ที่อยู่ห้องปกครอง) คือครุต้องเดินมาที่ โรงอาหารเเร้ว เขาก้อเรียกเรามาคุย 

ครู: ทะเลาะ อะรัยกันหร่อ

เรา :ไม่มีนะค่ะ (ยิ้มๆๆ)

ครู  : เเน่ใจนะ งอลกันทะเลาะกันทำไม

เรา: (คิดในใจมันมีอะรัยจริงๆๆนะ เชื่อหนูสิค่ะ) ไม่มีค่ะ พร้อมกัน งง ว่าทำไมเรียกเราไปถามคนเดียว 

ครู: งั้นโอเคไม่มีอะรัยก้อดีเเร้ว (คูโอ๊คทำหน้าไม่เชื่อ)

เรา :อ่อค่ะ

ครู: เอ่อวันจันเธอเเต่งชุดนักเรียน เรียบร้อยนะ

เรา : อ่อค่ะ(ในใจคิดทำไมล่ะ)

ครู : ใส่อยู่เเร้รึป่าวล่ะ

เรา : ใส่อยู่เเร้วค่ะ วันจันใส่ชุดนักเรียน มีอะรัยหร่อค่ะ

ครู  :โอเคๆๆ แร้วก่อนเดินไป 

เรา:  อ้าวๆๆ ไม่ตอยเราสะงั้น งง เรย............!!

เรากับพื่อเราเรยนัดกัน โพสลงในเฟสุ๊คว่า ไม่มีอะรัยในกอไผ่  ฮ่าๆๆๆๆๆ  (ครูมีการบอกว่าครูรู้นะว่าพวกแกเป็นรัย คือพวกเราไม่ได้เป็นอะรัยนี่ จะหั้ยอิบาย อะรัยค่ะ)

รอวันจันล่ะกันนะมล  เดวเธอก้อรู้เองล่ะว่า ทำไมต้องเเต่งชุดเรียบร้อยในวันจัน  มีงานอะรัยหน่อออออออออ

จะบอกว่าวันนี้เราไป โรงเรยนสายด้วย ฮ่าๆๆ ตื่นสายนิดหน่อย  เเต่ดีที่ยังทันเรียนคาบเเรก 

โครงการ

วันเสาร์ที่ จะถึงนี้ !!

                                        มีการจัดโครงการเยาวชนประชาธิปไตย ร่วมต้านภัยคอรัปชั่น ก้าวทันสู่ประชาคมอาเซียนและสมัชชาเด็กเเละเยาวชน จังหวัด แะเชิงเทราขึ้น    

โดยเราไปเป็นตัวเเทน นักเรียน โรงเรียนวัดโสธรวรรามวรวิหาร ไปเข้าร่วม โครงการนี้  เราจะเอาความสามมารถ จากค่าย อาเซียนนานาชาติมาใช้ ให้การกล้าเเสดงออก เป็นผู้นำ เพื่อ ชื่อเสียง ของโรงเรียน

เราต้องไปถึง โรงเรียน ก่อน ๘ โมง กลับ ๔ โมงครึ่ง   

เฮ้ยๆๆ สู้ฟๆนะเว้ย (บอกตนเอง ฮ่าๆๆๆ เริ่มจะเพี้ยนเต็มทีล่ะเรา ฮ่าาา)

คิด + + + + +

ช่วงนี้น่าเบื่อที่สุดๆเลย

  ทำไมต้องมาชอบเรา หร่อๆๆ เราไม่ชอบๆเเก โอเค จบนะ  

พูดจริงๆๆ รำคานมากๆ

ไปชอบคนอื่น เหอะ เราขอร้องๆ 

เราไม่ชอบผู้ชายเเบบ เเก

เราชอบผู้ชายที่ เรียนร้อย น่ารัก นิสัยดี เด็กเรียน มีความรับผิดชอบ สงบ สุขุม (ซึ่งจะมีรึป่าวไม่รู้ๆ ถ้าไม่มีเราก้อจะอยู่คนเดียว) เพราะจะได้เถียงเราไม่ทันๆ ฮ่าๆๆๆ(เพื่อนมันบอกมา) เฮ้ยๆๆจริงๆชอบคนเรียนร้อย ยิ้มเก่ง ชอบคนขี้อาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เป็นได้ทั้งผู้นำเเละ ก้อผู้ตาม (เอิ่ม เธอว่าเรา เเยอะ ป่ะ ฮ่าๆๆ มันจะมีไหมเนี่ยเเบบที่เราชอบ )

ลักษณะภายนอก เป็นคนไม่ต้องสูงมากๆ เพราะเรา เตี้ย ฮ่าๆๆๆ(เเค่นี่พอ ข้างบน เเยอะเเหละ)

คิด+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + นะ

ความยาก & ความพยาม

วันนี้ มี บทความดีๆๆ ประโยคนึงจาก พี่ในเฟส

ว่า..................................

ความยาก ต่อให้มันยากขนาดไหน เเต่สุดท้ายมันก็เเพ้ความพยายามถ้าความพยายามมีมากกว่าความยาก........เท่านั้นเอง


มันคือเรื่องจริงนะ คนเราถ้ามีความพยาม มากเท่ารัยยย ไม่มีอะรัยอยากเกินความสามารถ ของตัวเราเองหรอก (เชื่อเราสิ ฮ่าา)
ทุกสิ่งในโลกนี้ เราสามารถทำได้ ถ้าเราตั้งใจที่จะเรียนรู้มัน มีความพยาม เเค่นั้น เราก้อสามมารถทำได้ เพราะทุกคนเกิดมา ก้อทำอะรัยไม่เป็นกันทั้งนั้นเเละ เเร้วเราเริ่มทำเปนได้งัยล่ะ??
    ก้อเพราะเรา ลอง เรา เรียนรู้ เเละทำการฝึกฝน จนชำนาญในเรื่องนั้นๆๆ  
    คนที่รู้จักเรียนรู้ ตลอดเวลา ก้อจะเป็นคนที่มีกำไล ทางชีวิต มากเเค่นั้น



สำหรับคนที่ท้อเเท้ อยุ่ในตอนนี้นะค่ะ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะรัยทั้งสิ้น

สู้ๆ สู้ ต่อไปค่ะ บนท้องฟ้า ไม่มีอะรัย เเน่นอน ถ้ามองจากต้องนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ  เป็นกำลังใจช่วยค่ะ 
อยากให้ช่วย อะรัยก้อ บอกล่ะกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ :)

ู้