นิทาน (อ่านก่อนนอนกันนะ)

มีนิทานเรื่องโคมไฟขี้ใจน้อยมาแบ่งปัน อยากให้คนที่กำลังรู้สึกแย่กับการคาดหวังความสำคัญจากคนอื่นมากเกินไปได้อ่านดู เผื่อว่าอ่านแล้วจะไม่ซ้ำเติมจิตใจตัวเองให้ด้อยค่าจนเกินไป เรื่องมันมีอยู่ว่า...

"ฉันเป็นโคมไฟที่ยืนอยู่โดดเดี่ยว ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่สนใจ
บางวันมีสุนัขผ่านมาแวะทักทาย แต่ยามค่ำคืน...ฉันต้องยืนส่องแสงเพียงลำพัง

วันหนึ่ง...มีคนเอาเก้าอี้มาตั้ง มีคนมานั่งเล่นทุกคืน ฉันเริ่มหายเหงา
แต่ทุกคนมานั่งชมแสงจันทร์ แสงดาว ไม่มีใครสนใจฉันเลย
ฉันรู้สึกน้อยใจ จึงดับไฟให้มืดลง
ไม่มีใครกล้ามานั่งเก้าอี้ เพราะความมืด
เก้าอี้จึงถูกย้ายออกไปที่อื่น ความเงียบกลับมาอีกครั้ง
ก่อนไป เก้าอี้บอกฉันว่า

"ถึงคนมานั่งเขาไม่ได้มานั่งเพื่อดูเธอ
แม้แสงไฟจากเธอจะสวยสู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้
แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ตรงนี้มีเก้าอี้และมีโคมไฟตั้งอยู่
พวกเขาจึงเลือกมานั่งที่นี่
อย่างน้อยเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากกว่าความสวย"

ใช่ ๆ...ของแต่ละสิ่งเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แตกต่างกัน
ฉันจึงเปิดแสงไฟให้แถวนั้นสว่างเหมือนเดิม
เก้าอี้จึงถูกยกมาวางไว้ที่เดิม
มีคนกลับมานั่งชมแสงจันทร์และแสงดาวอีกครั้ง
และฉันก็ยืนดูพระจันทร์ และดวงดาวพร้อมกับพวกเขา
...พระจันทร์กำลังส่งยิ้มให้ฉัน"

หวังว่าโคมไปหลายๆ ดวงที่กำลังน้อยใจอยู่ในตอนนี้
เมื่ออ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว
คงจะมีกำลังใจและพลังกาย
ที่จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
และหวังใจว่าใครหลายๆ คนคงจะไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง
เพียงเพื่อต้องการคำชื่นชม
โดยที่ตัวเองยังทำหน้าที่ได้้ไม่ถึงที่สุด...
☆･ﾟ･:*:･ﾟ☆｡｡☆,｡･:*:･ﾟ☆

Cr: TARO
Sudkanung @ร้อย8-พัน9
"ฉันเป็นโคมไฟที่ยืนอยู่โดดเดี่ยว ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่สนใจบางวันมีสุนัขผ่านมาแวะทักทาย แต่ยามค่ำคืน...ฉันต้องยืนส่องแสงเพียงลำพัง 
วันหนึ่ง...มีคนเอาเก้าอี้มาตั้ง มีคนมานั่งเล่นทุกคืน ฉันเริ่มหายเหงา แต่ทุกคนมานั่งชมแสงจันทร์ แสงดาว ไม่มีใครสนใจฉันเลย ฉันรู้สึกน้อยใจ จึงดับไฟให้มืดลง ไม่มีใครกล้ามานั่งเก้าอี้ เพราะความมืด เก้าอี้จึงถูกย้ายออกไปที่อื่น ความเงียบกลับมาอีกครั้ง ก่อนไป เก้าอี้บอกฉันว่า
"ถึงคนมานั่งเขาไม่ได้มานั่งเพื่อดูเธอ แม้แสงไฟจากเธอจะสวยสู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้ แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ตรงนี้มีเก้าอี้และมีโคมไฟตั้งอยู่ พวกเขาจึงเลือกมานั่งที่นี่ อย่างน้อยเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากกว่าความสวย"
ใช่ ๆ...ของแต่ละสิ่งเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แตกต่างกัน ฉันจึงเปิดแสงไฟให้แถวนั้นสว่างเหมือนเดิม เก้าอี้จึงถูกยกมาวางไว้ที่เดิม มีคนกลับมานั่งชมแสงจันทร์และแสงดาวอีกครั้ง และฉันก็ยืนดูพระจันทร์ และดวงดาวพร้อมกับพวกเขา...พระจันทร์กำลังส่งยิ้มให้ฉัน"
หวังว่าโคมไปหลายๆ ดวงที่กำลังน้อยใจอยู่ในตอนนี้ เมื่ออ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว คงจะมีกำลังใจและพลังกายที่จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด และหวังใจว่าใครหลายๆ คนคงจะไม่ทำหน้าที่ของตัวเองเพียงเพื่อต้องการคำชื่นชม โดยที่ตัวเองยังทำหน้าที่ได้้ไม่ถึงที่สุด...☆･ﾟ･:*:･ﾟ☆｡｡☆,｡･:*:･ﾟ☆
Cr: TAROSudkanung @ร้อย8-พัน9