วันนี้ รู้สึกซวย ตั้งเเต่เช้ารยอ่าๆๆ คือเริ่มตั้งเเต่ ตื่นไม่ทันรถเมล์เเระ ต้องหั้ยพ่อไปส่งที่ขนส่งๆๆๆ

พอตอนกลางวันเท่านั้นเเระ เเมร่งไปเรียนคอมอยู่ดีๆๆ ถอดรองเท้าพละไว้ข้างนอก พอออกจากห้องเรียนจะไปเรียนชมรมต่อ

เจอเหตุการณ์ประหลาก คือ รองเท้าหายไปไหนไม่รู้ๆที่ ซวยที่สุดคือวันนี้ฝน รองเท้าไม่มีเเร้วที่รองเท้าหายอ่านะ  มันอ่าตั้งใจเอาไปเรยแหละ เพราะมันไม่มีรองเท้าเหลือเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตั้งใจ หยิบของเราไปเรย จริงๆๆถ้าอยากได้บอกก้อไดเ้นะเดวซื้อหั้ย  เราไม่ใจร้ายขนาดนั้น

เเต่นี้มาขโมยกันเรยๆ ไม่สงสารเราหร๋อที่ว่าจะกลับบ้านยังงัย ล่ะ

เเร้วเอางัยดีล่ะ ดีนะที่ครูสุพรรณีหั้ยยืมรองเท้า กลับบ้านๆๆๆ

    จริงๆๆรู้ตัวไม่ว่าทำแบบนี้มันเดือนร้อนคนอื่นเขาๆๆ

ในใจรู้สึฃกผิดบางอ่าป่าว?เราอโหสิกรรม หั้ยๆๆ ดีนะที่ขโมยของเรา

เรามันเป็นพวกเฉยๆๆอยู่เเร้ว
เเตาข้างในเธอรุ้ไหมว่ามันเสียความรู้สึกมากๆๆอ่า ที่หลังห้ามทำอีกนะ เพราะว่ามัน จะติดเป็นสันดารเเร้วถ้าคนในประเทศมีคนแบบนี้มากๆๆล่ะก้อ เรา(คนที่อยากเป็นผู้นำในอนาคต) มันจะบังคับยากเเระก้อจะทำหั้ยประเทศเรามีเเต่ถอยหลังนะ   เพราะต่อหั้ยมีคนดีมากแค่ไหนเเต่ คนไม่ดีมากกว่า มันก้อสู้ไม่ไหวหร่อนะ